دانشگاهها محور بنیادی توسعه علمی بوده و به تبع بستر توسعه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را فراهم می سازند. موفقیت و اثربخشی محیط های دانشگاهی به عوامل متعددی بستگی دارد که وجود اعضای هیات علمی کارآمد از مهم ترین آنهاست، زیرا می توان گفت که کارآمدی یک سیستم آموزشی در بهره وری فرایندهای یاددهی- یادگیری متبلور می شود و اثربخشی فرایندهای یاددهی- یادگیری، کاملاً متاثر از تجربیات، تخصص و مهارت های پداگوژیکی و تخصصی اعضای هیات علمی موسسات آموزش عالی است. با تغیرات بنیادی و شتابنده در دوران معاصر، مربیان و اساتید دانشگاهها برای به روز ماندن و کارآمدی، باید به طور مداوم در پی کسب دانش، مهارت و تخصص در حوزه علمی خود از یک سو و نظریه ها، اصول و روشهای جدید یادهی– یادگیری از سوی دیگر باشند. بهسازی اعضای هیات علمی با همین هدف در محافل دانشگاهی مطرح گردیده است و سیستم های آموزشی مختلف و دانشگاهها با تدوین، اجرا و حمایت از برنامه های متنوع بهسازی، سعی در بروز سازی اساتید دانشگاهها دارند. هدف این مقاله بررسی انتقادی نظام آموزش و بهسازی در موسسات آمورش عالی ایران می باشد. از این رو این مقاله ابتدا به مرور مختصر برنامه ها و ابعاد بهسازی هیات علمی پرداخته و سپس با توجه به این ابعاد و برنامه ها، به تحلیل انتقادی از وضعیت بهسازی اعضای هیات علمی در دانشگاههای ایران می پردازد.
