سالانه مبالغ هنگفتی از طرف دولت ها صرف ترمیم و بازسازی خسارات ناشی از خوردگی می شود. بنابراین یافتن روشی مناسب برای حفاظت از سطوح فلزی در مقابل خوردگی امری ضروری به نظر می رسد. تاکنون پوشش های ضد خوردگی متعددی شناخته شده که مکانیزم حفاظتی این پوشش ها تا زمانی کارایی دارد که دچار آسیب نشده باشند. اغلب این پوشش ها به محض ایجاد کوچکترین نقصی، دیگر قادر به حفاظت از سطح زیرین نیستند. در یکی، دو دهه اخیر پوشش های خود ترمیم کننده مطرح شده که این پوشش ها وقتی دچار آسیب یا عیب می شوند، شروع به ترمیم آن آسیب یا عیب کرده و لذا پدیده خوردگی را به تعویق انداخته و عمر سازه ها را بالا می برند. برخی از پوشش ها همانند پوشش های کروماته به دلیل مقاومت به خوردگی بالای ناشی از ایجاد لایه اکسید و یا هیدروکسید ایجاد شده بر روی سطح فلز دارای قابلیت خود ترمیم کنندگی ترکهای بسیار ریز، حفره ها و ... می باشند، اما امروزه استفاده از پوشش های کروماته و ترکیبات آن به دلیل سرطان زا و مضر بودن این ترکیبات، محدود شده و در حال جایگزین کردن آنها با مواد جدید همانند پوشش های هیبریدی، پلیمری و سرامیکی با قابلیت خود ترمیم کنندگی می باشد. در واقع پوشش های خود ترمیمی حوزه ای تحقیقاتی است که به سرعت در حال رشد می باشد و در آن بیشتر تمرکز بر روی پیشرفت روش های جدید خود ترمیمی قرار دارد. با این وجود، نیازی رو به رشد برای تحقیقات مشکلات عملی مربوط به فرمولاسیون، کاربرد، و امتحان کردن پوشش های خود ترمیم کننده ی درست وجود دارد. بنابراین در این طرح در فاز اول (فاز مطالعاتی و کتابخانه ای) مباحث زیر مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته اند، که عبارتند از: فصل اول: مکانیزم های پوشش های خودترمیم کننده، اصول، مبانی طراحی وکاربردها فصل دوم: انواع پوشش های مقاوم در برابر خوردگی با قابلیت خود ترمیم شوندگی فصل سوم: اصول و مبانی فرایند سل-ژل جهت اعمال پوشش های خود ترمیم شونده فصل چهارم: انواع روش های پوشش دهی سل - ژل فصل پنجم: مروری بر کارهای انجام شده بر روی پوششهای خود ترمیم کننده
