مواد زیست سازگاری مانند آلیاژ Ti6Al4V کاربرد پزشکی فراوانی دارند اما مقاوم به خوردگی و خاصیت آنتی باکتریال آن پایین می باشد که کاربرد پزشکی آن را محدود می سازد. بنابراین در این پژوهش برای اصلاح سطح این آلیاژ از پوشش بیوسرامیک استفاده شد. برای سنتز پودر هیدروکسی آپاتیت و کامپوزیت هیدروکسی آپاتیت – نقره از روش سل ژل استفاده شد. همچنین جهت ایجاد پوشش ها بر روی زیرلایه Ti6Al4V که از قبل لایه نازک TiO2 بر روی آن ایجاد شده، از روش پوشش دهی غو طه وری استفاده شد. در این پژوهش به منظور بررسی اثر نقره و فازهای تشکیل شده در هیدروکسی آپاتیت و بنیان های آن، مقدار رهایش یون های نقره با درصد وزنی 1، 3 و 5 در کامپوزیت در محیط شبیه سازی شده بدن (SBF)، استحکام چسبندگی پوشش ها به زیرلایه، مورفولوژ سطح پوشش ها و توزیع ذرات نقره در پوشش و همچنین بررسی مقاومت به خوردگی این پوشش ها در محیط شبیه سازی شده بدن به ترتیب از آزمون های پراش پرتو ایکس (XRD)، طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) ، طیف سنجی جذب اتمی (AAS)، Pull-off ، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM-EDS) و پلاریزاسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزودن ذرات نقره به هیدروکسی آپاتیت استحکام چسپندگی به زیرلایه و مقاومت به خوردگی را افزایش می دهد. همچنین ایجاد یک لایه نازک TiO2 واسط بر روی زیرلایه استحکام چسبندگی و مقاومت به خوردگی پوشش های بیوسرامیک را افزایش می دهد. آزمون AAS نشان داد که با افزایش زمان ماندن پوشش ها در محیط SBF و افزایش درصد وزنی نقره، رهایش یون های نقره در محیط SBF افزایش می یابد و بطور کلی این مقدار رهایش را می توان کنترل کرد. توزیع ذرات نقره در پوشش به صورت یکنواخت است.
