داده های اکتشافی که در مدل سازی پتانسیل معدنی استفاده می شوند عموماً پیوسته هستند به عنوان مثال فاصله از عوارض زمین شناسی نظیر گسل یا توده های نفوذی که در اکتشاف برخی مواد معدنی (نظیر مس در مطالعه حاضر) کاربرد دارند، یک معیار اکتشافی بوده و مقادیر عددی فاصله مقادیر پیوسته هستند. در مدل سازی پتانسیل معدنی به منظور تولید لایه های شاهد وزن دار و در نهایت تلفیق آنها با هدف شناسایی مناطق امیدبخش اکتشافی، عموماً از دو روش عمده داده محور و دانش محور استفاده می شود هر دوی این روش ها معایبی دارند که در بسیاری موارد باعث تولید نواحی اهداف اکتشاف نادرست می گردد و در واقع مناطقی معرفی می شوند که در اولویت نبوده و دارای ارزش اکتشافی بیشتر نیستند و یا مناطقی که دارای ارزش اکتشافی هستند از اولویت حذف می شوند. یکی از دلایل چنین خطاهایی این است که ابتدا فواصل مختلف از عوارض زمین شناسی به بازه های گوناگون تقسیم شده (بافرینگ) و سپس به کل فواصل داخل هر بازه یک وزن یکسان تخصیص می یابد که درست نیست زیرا به عنوان مثال در یک بافر با فواصل 200 متری، وزن فاصله 1 متر با 199 متر برابر است. دلیل دیگر بروز خطاهای فوق وزن دهی جهت دار بر اساس نظر کارشناسی در روش دانش محور (که از یک کارشناس به کارشناس دیگر متفاوت است) می باشد. همچنین در روش داده محور این خطا به صورت سیستماتیک اتفاق می افتد و مناطق در اولویت در نزدیک و اطراف معادن شناخته شده قرار دارند که خود باعث کمرنگ شدن مناطق جدید دارای ارزش اکتشافی می گردد. در این راستا در طرح حاضر توسعه تخصیص روش وزن دهی جدید فازی، بدون دخالت نظر کارشناسی و بدون استفاده از موقعیت اندیس های شناخته شده و همچنین به صورت پیوسته مدنظر است تا مشکل فوق مرتفع گردد همچنین به منظور توسعه روش، اجرا و ارزیابی آن از داده های ورقه 100000/1 زمین شناسی سبزواران استفاده خواهد شد.
