افزایش آگاهی کمی و کیفی از میزان تغییر پارامترهای اقلیمی در آینده و ارزیابی پیامدهای ناشی از آن، مهم-ترین انگیزه در مطالعه تغییر اقلیم است. دما، یکی از مهم ترین شاخص های تغییر اقلیم در مقیاس جهانی و منطقه ای به شمار می رود. هدف از این پژوهش پیش بینی کمینه، بیشینه و میانگین دمای نیمه غربی کشور می باشد. در راستای نیل به این هدف، از مدل های گردش عمومی جو 3HadCM و 2CanESM و همچنین مدل ریزمقیاس نمایی آماری SDSM استفاده گردید. در ابتدا به منظور ارزیابی کارایی مدل SDSM جهت ریزمقیاس نمایی پارامترهای دمایی، این مدل با استفاده از داده های مشاهداتی و NCEP به تفکیک هر یک از مدل های گردش عمومی جو واسنجی و صحت-سنجی گردید. سپس توانایی سناریوها در تولید داده های مشاهداتی طی دوره پایه، مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه، بررسی عملکرد مدل SDSM و سناریوها با بهره گیری از دو روش ترسیمی و آماری انجام پذیرفت. پس از حصول اطمینان از نتایج، پارامترهای دمایی تا پایان قرن حاضر شبیه سازی شدند. یافته ها نشان دادند که طی دوره های آتی دماهای کمینه، بیشینه و میانگین در مقیاس ماهانه نوسان های افزایشی و کاهشی خواهند داشت. اما به طور کلی، بر تعداد ماه های گرم افزوده می شود. همچنین در بازه سالانه نیز متغیرهای مذکور، دارای روند صعودی می باشند. بر اساس این نتایج پیش بینی می گردد در سال های آتی، 30 سال پایانی قرن بیست و یکم، بیشترین افزایش پارامترهای دمایی را در قیاس با دوره پایه متحمل گردد. در این دوره بر اساس مدل 3HadCM، بالاترین رشد سالانه دماهای کمینه، بیشینه و میانگین تحت سناریوی 2A و به میزان 15/4، 25/5 و 24/5 درجه سانتی گراد در ایستگاه های قزوین، زنجان و اراک برآورد شد. همچنین طی دوره مذکور، مدل 2CanESM بیشترین افزایش این سه پارامتر دمایی را به ترتیب معادل 89/6، 97/5 و 38/6 درجه سانتی گراد توسط سناریوی 5/8RCP در ایستگاه زنجان نشان داد.
