فعالیت کشاورزی، به ویژه کشت برنج مسئول عمده تخریب جنگل های طبیعی در شمال ایران است. در این مطالعه تاثیر تغییر کاربری اراضی (تبدیل جنگل طبیعی به شالیزار) و احیای برخی از این اراضی تخریب شده بر فعالیت تعدادی آنزیم مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های خاک از 4 کاربری (جنگل طبیعی، جنگل های دست کاشت و شالیزار) نزدیک آستانه اشرفیه در استان گیلان از دو لایه (20-0 و 40-20 سانتی متری) جمع آوری شدند. عمده پوشش زمین در مناطق دست کاشت، جنگل دست کاشت صنوبر (Populus caspica ) و جنگل دست کاشت دارتالاب (Toxodium distichum) بود در حالیکه جنگل طبیعی تحت پوشش توسکا (Alnus serrulata) قرار داشت. نتایج نشان داد که فعالیت آنزیم اوره آز (2/2 برابر) و آریل سولفاتاز (6/2 برابر) در جنگل طبیعی بیشتر از شالیزار بود. در حالیکه دهیدروژناز روند معکوسی را نشان داد و در شالیزار بیشتر از جنگل طبیعی بود. فعالیت دهیدروژناز تحت تاثیر اکسیژن قابل دسترس و رطوبت قرار گرفت و با افزایش رطوبت افزایش یافت. جنگل دست کاشت دارتالاب باعث بهبود بیشتر فعالیت آنزیم ها در اراضی تخریب شده در مقایسه با جنگل دست کاشت صنوبر گردید. فعالیت ویژه آنزیم (فعالیت آنزیم در واحد کربن آلی خاک) در دهیدروژناز در شالیزار بیشتر از جنگل طبیعی بود که این نشان دهنده آن است که فعالیت این آنزیم مستقل از تغییرات کربن آلی خاک بوده و به رطوبت خاک وابسته است. در مقایسه با فعالیت آنزیم می توان نتیجه گرفت که پوشش دارتالاب بهتر از صنوبر فعالیت آنزیمی خاک را بهبود بخشید.
