شهرها به گسترش خود ادامه خواهند داد و جمعیت آنها منفجر خواهد شد همچنین هیچ شکی نیست که خودرو شخصی یک روش حمل و نقل پایدار نیست. اما آنچه در بسیاری از شهرهای بزرگ مشاهده می شود، افزایش تمایل و تقاضای شهروندان نسبت به خرید اتومبیل های شخصی و نیز افزایش سفرهای درون شهری برای پاسخ به نیازهای متنوع و نوساخته جامعه است. در این بین فقدان زیرساخت های لازم و عدم پویایی کافی سیستم حمل و نقل عمومی به تشدید این معضلات بروز مشکلات جدید کمک کرده است. در این میان یکی از تکامل یافته ترین دیدگاه-های توسعه شهری که می تواند آغازی بر بهبود وضعیت کنونی شهرها و گامی موثر در راستای توسعه پایدار باشد نظریه توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی است. هدف این توسعه استفاده حداکثر از امکانات و قابلیت های موجود جوامع شهری در جهت نیل به جامعه ای انسانی تر، کاراتر و سالم تر از طریق اتخاذ راهکارهایی مانند بالا بردن تراکم ساختمانی و جمعیتی، پیشنهاد کاربری های مختلط، افزایش تعاملات و فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در نواحی اطراف ایستگاه ها و ... است. هدف این تحقیق فراهم آوری رهیافتی جدید برای سنجش انواع شیوه های حمل و نقل عمومی با در نظر گرفتن أصول توسعه توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی است که قابلیت های متنوع این سیستم ها را برجسته سازی کند. در فرم تحقیقاتی این پژوهش از روش تصمیم گیری چند متغیره استفاده شده که در آن 3 دسته معیار با عناوین اقتصادی، خدماتی و توسعه ای با دارا بودن شاخص هایی قابل اندازه گیری برای سنجش 4 گزینه یعنی: مترو، اتوبوس تندرو، قطار سبک شهری و اتوبوس معمولی استفاده شده اند. از فرایند این پژوهش اینگونه استدلال می شود که شاخص های اقتباس شده دارای درجه اهمیت مطلوب و مناسب هستند همچنین در رده بندی گزینه ها سیستم اتوبوس تندرو در جایگاه سازگارترین گزینه و سپس به ترتیب سیستم های قطار سبک شهری، مترو و اتوبوس معمولی در جایگاه های بعدی قرار می گیرند
