امیر حسین سیاح زاده

یکی از راهکارهایی که برای مدیریت بحران لاستیک‌های فرسوده اتخاذ می‌شود، پیرولیز لاستیک فرسوده و تولید سوخت مایع از آن است که همواره با چالش‌هایی از جمله نیاز به خردکردن لاستیک‌ها به ابعاد کوچک و خارج‌کردن سیم‌های فولادی موجود در لاستیک‌ها همراه است؛ بنابراین طراحی راکتوری کارآمد با هدف برطرف‌کردن چالش‌های ذکر شده و بهینه‌سازی پارامترهای اثرگذار جهت دستیابی به حداکثر سوخت تولیدی، یکی از مهم‌ترین اقدامات لازم در پیرولیز لاستیک‌های فرسوده در مقیاس صنعتی است. در این راستا راکتوری نوین که در آن از سیستم گرمایش القایی برای پیرولیز لاستیک‌های فرسوده استفاده شده است، طراحی و ساخته شد. مهم‌ترین پارامترهای اثرگذار بر افزایش تولید سوخت شامل دما، جرم لاستیک ورودی به راکتور، دبی گاز نیتروژن، تعداد مفتول‌های فولادی موجود در راکتور و اندازه ذرات لاستیک ورودی به راکتور بودند. این پارامترها در راستای به‌دست‌آوردن مقدار بیشینه سوخت تولیدی، به کمک مدلسازی فرآیند به روش سطح پاسخ (Response Surface Methodology) بهینه‌سازی شدند. نتایج نشان داد که میزان بیشینه راندمان سوخت تولیدی، در دمای 575 درجه سلسیوس، با تعداد مفتول 20 عدد، در دبی نیتروژن 2 لیتر بر دقیقه، با جرم ورودی 250 گرم و اندازه ذرات 25 سانتیمتر مربع به‌دست‌آمده و مقدار آن برابر با 41.6 درصد وزنی است.