فعالیت واحدهای صنعتی، یکی از چهار منبع عمده انتشار گازهای گلخانه ای در سطح کشور است. 81 درصد از کل گازهای گلخانه ای از مصرف سوخت های فسیلی به دست می آید. لذا کاهش مصرف سوخت های فسیلی و کاهش تولید گازهای گلخانه ای در مراکز صنعتی، نه تنها با توجه به شرایط رکود اقتصادی و بحران زیست محیطی کشور، یک ضرورت ملی است بلکه با توجه به تعهدات داوطلبانه ایران در توافق نامه بین المللی پاریس، یک ضرورت بین المللی است. در این تحقیق، پس از استعلام میزان مصرف سوخت های فسیلی کلیه واحدهای صنعتی تحت نظارت سازمان صنعت، معدن و تجارت استان همدان از شرکت های ملی پخش نفت و گاز و توزیع برق منطقه ای، واحدهای صنعتی بخش های مختلف تولیدی نظیر سیمان و آهک، آهن و فولاد، شیشه، صنایع غذایی، سرامیک، نساجی، کاغذ و ... که بیشترین مصرف سوخت های فسیلی و در نتیجه بیشترین سهم در انتشار گازهای گلخانه ای از صنایع استان را دارند، جهت بازدید انتخاب شدند. طی بازدیدها، فرآیندهای مختلف تولید، موارد و میزان مصرف سوخت های فسیلی و دیگر منابع انتشار گازهای گلخانه ای در هر واحد صنعتی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در بین واحدهای صنعتی مستقر در استان همدان، به ترتیب واحدهای صنعتی مربوط به صنایع سیمان، آهک، قند، شیشه، فولاد و کوره های آجرپزی سنتی بیشترین منتشرکننده گاز گلخانه ای دی اکسیدکربن می باشند. احتراق حجم بالایی از سوخت های فسیلی در برخی از این واحدهای پرمصرف مانند سیمان، آهک و فولاد به خاطر ماهیت فرآیند بدون جایگزین و حجم بالای تولیدشان است در حالیکه اصول مهندسی بازیافت حرارتی در آنها تا حد خوبی رعایت شده است و از سطح تکنولوژی صنعتی بالاتری برخوردارند. البته در برخی واحدهای پرمصرف دیگر مانند قند، شیشه و کوره های آجرپزی سنتی که از سطح تکنولوژی قدیمی تری برخوردارند، اصول مهندسی بازیافت حرارتی در آنها به خوبی رعایت نشده است و با برخی اقدامات اصلاحی می توان میزان انتشار گازهای گلخانه ای آنها را تا حدی کاهش داد. واحدهای صنعتی کوچک و کم مصرف نیز عموما از اصول مهندسی بازیافت انرژی و صرفه جویی کمتری بهره برده اند و می توان برای آنها راهکارهای ساده ترو ارزان تری ارائه داد. همچنین در بیشتر واحدهای صنعتی مستقر در استان همدان، از انرژی حرارتی گازهای داغ حاصل از احتراق که در حال خروج از دودک
