محققین تکنولوژی بتن تلاش های مستمری را در جهت تخمین عمر سرویس سازه های بتنی زیر بنائی از جمله سد ها، عرشه پل ها و روسازی های بتنی در مناطق یخبندان صورت داده اند. در تحقیقات انجام گرفته عموما آزمونه ها فقط در مقابل سیکل های یخ زدن و آب شدن مورد ارزیابی قرار گرفته اند و در نتیجه تفاوت آشکاری بین نتایج آزمایش ها و عملکرد واقعی سازه های بتنی مشاهده گردیده است. این تفاوت ها عمدتا از این واقعیت ناشی می گردد که شرایط بارگذاری و تنش های ایجاد شده نقشی در ملاحظات روش آزمایش ها ندارند و نتایج قابل اطمینانی از آزمایش ها بدست نمی آیند. تغییر نگرش استاندارد ها در مبانی طراحی سازه های بتنی و عبور محققین از آزمایش های معمولی که در آن ها صرفا آزمونه های بتنی در مقابل سیکل های یخ زدن و آب شدن مورد ارزیابی قرار می گیرند باعث گردیده است که مدل های ارائه شده فعلی قادر به ایجاد حاشیه ایمنی لازم در طراحی نباشند و هنوز پایگاه گسترده ای با نتایج آزمایشگاهی قابل اطمینان در دسترس نمی باشد. بنابراین در حال حاضر، نیاز مبرمی به توسعه آزمایشات بر مبنای عملکرد که در آن ها چند مکانیزم خرابی به صورت ترکیبی دیده شده است احساس می گردد. در نوشتار حاضر سعی بر آن است تا مروری بر مطالعات انجام شده با انتخاب مهمترین ترکیب بارهای محیطی و مکانیکی محتمل در مناطق سردسیر صورت گیرد تا دید روشنی از رفتار واقعی سازه بتنی در معرض محیط مهاجم برای مهندسین فراهم گردد و آغازی باشد بر مطالعات پیچیده آتی که در آن ها به مکانیسم های خرابی بتن با نگرش ترکیب بار و سیکل های یخ زدن و آب شدن پرداخته خواهند شد.
