در مراتع، کمبود رطوبت و شور شدن خاک یکی از عوامل بازدارنده ی تولید علوفه به شمار می رود، به طوری که یکی از موانع گسترش زادآوری گیاهان مرتعی، میزان شوری و خشکی در هنگام جوانه زدن بذرها می باشد. پرایمینگ یکی از روش های بهبود کیفیت بذر برای شرایط تنش است. پرایم کردن بذر، تیماری است که قبل از جوانه زنی اعمال می گردد. در طی این تیمار مقدار کنترل شده ای آب جذب بذر می شود تا فعالیت های متابولیکی قبل از فرآیند جوانه زنی و بدون خارج شدن ریشه چه از بذر آغاز شود. بذرهایی که تحت تیمارهای مناسب پرایمینگ قرار گرفته باشند آمادگی سبز شدن و استقرار را پیش از قرار گرفتن در بستر خود کسب می کنند، به طوری که به لحاظ متابولیکی، بیوشیمیایی، ساختار سلولی و غیره در وضعیت زیستی و مناسب تری در مقایسه با بذرهای پرایم نشده قرار می گیرند. هدف پرایمینگ کوتاه کردن فاصله کاشت تا ظاهر شدن گیاه چه و حمایت از بذر و گیاه چه در برابر عوامل زنده و غیر زنده طی مرحله جوانه زنی و استقرار گیاه چه است. این تحقیق به منظور تعیین تأثیر پرایمینگ بر جوانه زنی بذور گونه های گیاهی مورد مطالعه، در قالب طرح کاملاً تصادفی و به صورت آزمایش فاکتوریل در 3 تکرار اجرا شد. تیمارهای شوری به ترتیب صفر، 2 و 4 دسی زیمنس بر متر و تیمارهای خشکی شامل صفر، 4/0-، 8/0-، 2/1- مگاپاسکال بودند. تیمارهای شوری با استفاده از کلرورسدیم و تیمارهای خشکی با استفاده از پلی اتیلن گلیکول 6000 تهیه گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که تنش شوری و خشکی، درصد و سرعت جوانه زنی، شاخص بنیه ی بذر، طول ساقه چه و ریشه چه را کاهش می دهد.
