در سال های اخیر، مفهوم پایداری و اجرای توسعه پایدار به یک بحث مشترک در بین رشته های گوناگون تبدیل شده است. مفهوم "معماری سبز" با مفاهیم "معماری پایدار" و یا "ساختمان سبز" نیز شناخته شده است. در معماری سبز تئوری، علم و سبک ساختمان طراحی و ساخته شده مطابق با اصول سازگار با محیط زیست است. معماری سبز و یا طراحی سبز رویکردی است که اثرات مضر بر سلامت انسان و محیط زیست به حداقل می رساند و هدف طراح حفاظت از آب، هوا و خاک با انتخاب مصالح ساختمانی و شیوه های ساخت و ساز سازگار با محیط زیست است. برای طراحی، ساخت، راه اندازی و نگهداری ساختمان ها انرژی، آب و مواد جدید استفاده می شود و همچنین مقادیر زیادی زباله تولید می شود که باعث اثرات منفی بر بهداشت و محیط زیست می شود. در این نوع معماری تلاش برای به حداقل رساندن تعداد منابع مصرف شده در ساخت و ساز ساختمان، استفاده و بهره برداری بهینه از منابع و همچنین محدود کردن آسیب به محیط زیست از طریق انتشار آلودگی و زباله از اجزای ساختمان است. به منظور محدود کردن این اثرات محیط زیستی ساختمان ها و طراحی سازگار با محیط زیست و ساختمان های کارآمد؛ "سیستم های ساختمانی سبز" باید معرفی شوند. همچنین معماری سبز مزایای محیطزیستی، اجتماعی و اقتصادی بسیاری به همراه دارد. معماری سبز سازگار با محیط زیست، سبب کاهش آلودگی، حفظ منابع طبیعی و جلوگیری از تخریب محیط زیست می شود. از لحاظ اقتصادی، مقدار پولی که اپراتورهای ساختمان برای آب و انرژی هزینه می کنند را کاهش می دهد و باعث بهبود بهره وری از آن می شودواز نظر اجتماعی ساختمان های سبز چشم انداز زیبا ایجاد نموده و باعث کمترین آسیب در زیرساخت های محلی می شوند.
