عیسی سلگی

انباشتگی‎ ‎فلزات‎ ‎سنگین‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎اثر‎ ‎فاضلاب های‎ ‎صنعتی،‎ ‎شهری‎ ‎و‎ ‎کشاورزی‎ ‎به وجود‎ ‎می‎ ‎آیند‎ ‎معمولاً‎ ‎در‎ ‎مقابل‎ ‎تجزیه شیمیایی‎ ‎مقاوم‎ ‎می باشند. ‎ ‎این‎ ‎گونه‎ ‎فلزات به‎ ‎راحتی‎ ‎می توانند‎ ‎باعث‎ ‎آلودگی‎ ‎آبزیان‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎میگوها‎ ‎و خرچنگ ها‎ ‎شوند که‎ ‎یکی‎ ‎از‎ ‎مهم ترین‎ ‎زنجیره‎ ‎غذایی دریا‎ ‎محسوب‎ ‎می شوند‎.‎ تحقیق حاضر به منظور تعیین غلظت فلزات سنگین آهن، روی، مس، منگنز، نیکل در بافت عضله میگوی سفید سرتیز ( Metapenaeus ‎affinis )، خرچنگ شناگر آبی ( Portunus pelagicus ) و رسوبات ساحلی در استان بوشهر انجام گرفت. نمونه‎ ‎های‎ ‎میگو و خرچنگ (100 عدد میگو و 40 عدد خرچنگ) در پاییز 1395 از‎ ‎ایستگاه های‎ ‎مختلف‎ ‎سواحل بوشهر به‎ ‎روش‎ ‎تصادفی‎ ‎و با استفاده از قایق و تور صیادی جمع آوری شد. به منظور نمونه بردای از رسوب نیز در فاصله اسکله جفره-جلالی در بندر بوشهر مسافتی به طول 10 کیلومتر در نظر گرفته شد، در این مسافت 10 ایستگاه انتخاب و نمونه های رسوب از عمق 10-0 سانتی متری برداشت شدند. از‎ ‎روش‎ ‎هضم‎ ‎اسیدی ‎(HNO3: HClO4 :•H2SO4=10:4:1)‎ جهت‎ ‎آماده سازی‎ ‎نمونه ها‎ ‎استفاده‎ ‎شد. همچنین ویژگی های فیزیکی رسوب با استفاده از روش های استاندارد اندازه گیری شد. غلظت فلزات سنگین به وسیله‎ ‎دستگاه‎ ‎جذب‎ ‎اتمی با روش شعله تعیین گردید. مقایسه میانگین فلزات سنگین در رسوبات بندر بوشهر با استانداردهای کیفیت رسوب نشان داد که غلظت فلزات مطالعه حاضر از سطوح استانداردهای کیفیت رسوب کمتر است. شدت آلودگی ناشی از فلزات سنگین در رسوبات با استفاده از شاخص های آلودگی تعیین شد و مشخص شد که نوار ساحلی بندر بوشهر نسبت به فلزات آهن، روی، مس، منگنز و نیکل دارای آلودگی کمی است. مقایسه ی میانگین غلظت فلزات اندازه گیری شده در بافت میگو و خرچنگ با‎ ‎استانداردهای‎ ‎جهانی‎ ‎نظیر‎ ‎سازمان‎ ‎بهداشت‎ ‎جهانی نشان‎ ‎می دهد که‎ ‎غلظت‎ ‎فلزات‎ ‎مورد مطالعه به جز نیکل و مس کمتر از حد‎ ‎مجاز‎ ‎می باشد. از‎ ‎سویی‎ ‎دیگر‎ ‎مقایسه‎ ‎نتایج‎ ‎حاصل از‎ ‎آنالیز‎ ‎داده ها‎ ‎نشان‎ ‎داد‎ ‎که‎ ‎تفاوت‎ ‎معنی‎ ‎داری‎ ‎بین‎ ‎تجمع‎ ‎فلز منگنز در‎ ‎بافت‎ ‎عضله‎ ‎دو‎ ‎جنس‎ ‎نر‎ ‎و‎ ‎ماده‎ ‎میگوی سفید سرتیز‎ ‎وجود‎ ‎دارد. همچنین در بافت سخت و نرم خرچنگ به ترتیب فلز روی و فلزات آهن