عیسی سلگی

اکوسیستم های دریایی از طریق تخلیه صنعتی، رواناب کشاورزی و شهری و زباله های شهری به فلزات سنگین آلوده می- شوند‎.‎ بنابراین موجودات آبزی این آب ها، احتمالا آلوده به فلزات سنگین بوده و برای مصرف ایمن نیستند. این تحقیق در سال 1395 با هدف‎ ‎تعیین‎ ‎غلظت‎ ‎فلزات‎ ‎سنگین‎) ‎آهن،‎ ‎روی،‎ ‎مس، منگنز و نیکل‎ (‎در بافت خوراکی میگو سفید سرتیز‎ ‎سواحل بوشهر و‎ ‎ارزیابی‎ ‎خطر‎ ‎غذایی‎ ‎ناشی‎ ‎از‎ ‎مصرف‎ ‎آنها انجام شد‎.‎ نمونه های‎ ‎میگو از‎ ‎سواحل بوشهر به‎ ‎روش‎ ‎تصادفی‎ ‎و با استفاده از قایق و تور صیادی جمع آوری شد. ‎ ‎از روش هضم اسیدی جهت آماده سازی نمونه ها استفاده شد‎ ‎و غلظت فلزات سنگین توسط دستگاه اسپکتروسکوپی جذب اتمی شعله ای‎ (FAAS)‎تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری 19 SPSS استفاده گردید. برآورد ﺟﺬب روزاﻧﻪ و ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞ ﺧﻄﺮ فلزات سنگین ﻧﺎﺷﻲ از ﻣﺼﺮف اﻳﻦ گونه میگو بر اساس دستور کار EPA ‎ انجام ﺷﺪ. در این تحقیق میانگین‎ ‎غلظت فلزات‎ ‎آهن،‎ ‎روی،‎ ‎مس، منگنز و نیکل‎ ‎در‎ ‎بافت‎ ‎عضله میگو به‎ ‎ترتیب 05/85±92/130، 00/11±61/65، 29/34±81/35، 22/4±20/10، 49/7±66/10میلی گرم بر کیلوگرم وزن خشک به‎ ‎دست‎ ‎آمد. بر اساس یافته ها، غلظت فلزات آهن،‎ ‎روی‎ ‎و‎ ‎مس‎ ‎در مقایسه‎ ‎با‎ ‎استانداردهای‎ ‎جهانی‎ ‎پایین‎ ‎تر‎ ‎بود. ‎ ‎میزان‎ ‎فلز نیکل به طور معنی داری در مقایسه با استانداردFDA ‎ بالاتر اما در مقایسه با سایر استانداردها پایین تر بود. میزان‎ ‎جذب‎ ‎روزانه‎ ‎و‎ ‎هفتگی‎ ‎پایین‎ ‎تر‎ ‎از‎ ‎دوز‎ ‎مرجع‎ EPA ‎بود. ‎ ‎در شرایط حاضر، گونه میگوی مورد مطالعه برای مصرف ایمن است و مصرف مداوم‎ ‎آن (70 سال) سبب ایجاد اثرات غیر سرطان زا نمی شود.