زغال گیری از دیرباز در بین مناطق زاگرس نشین انجام شده است. این فعالیت با قطع درختان در منطقه زغال-گیری موجب کاهش تراکم و موجودی در هکتار درختان شده و با کاهش تراکم درختان سبب کاهش ظرفیت رویشگاه شده است. اثرات منفی زغال چوب بر روی رویشگاه به این دلیل ایجاد می شود که چرخه های جذب کربن از طریق فعالیت زغال گیری از بین می روند، بنابراین هیچ چرخه ای برای جذب گازهای گلخانه ای وجود ندارد و این گازهای گلخانه ای را در جو تشدید می کند. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع و وجود مشکلات و معضلات ناشی از تولید گازهای گلخانه ای، نقش خاک و زیست توده جنگلی در ترسیب کربن اتمسفری حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثر عملیات زغال گیری بر میزان ترسیب کربن، چهار کوره در منطقه بسطام شهرستان الشتر انتخاب و پنج قطعه نمونه به ابعاد 10×10 متر به فواصل 20، 40، 60، 80 و 100 متر در چهار جهت اصلی هر کوره پیاده شد. در منطقه شاهد و قطعه نمونه ها بیوماس روزمینی و زیرزمینی درختان، ترسیب کربن درختی، پوشش علفی و خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین مقدار کربن ترسیب شده در عمق 0-15 سانتی متری خاک توده شاهد (021/2762 تن در هکتار) و فاصله 60 متری (601/1663 تن در هکتار) از کوره ها بود. همچنین بیشترین مقدار کربن ترسیب شده در درختان در منطقه شاهد (515/3 تن در هکتار) و کمترین آن نیز مربوط به فاصله 20 متری از کوره ها (116/2 تن در هکتار) بود. نتایج مربوط به ترسیب کربن پوشش علفی و لاشریزه ها نیز نشان داد که بین فواصل مختلف و منطقه شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت. در کل نتایج این تحقیق نشان داد که با افزایش فاصله از کوره زغال گیری میزان ترسیب کربن خاک و درختی افزایش می یابد بنابراین لازم است فرایند زغال گیری در غرب کشور کنترل و مدیریت شود.
