فرایند تجزیه لاشبرگ به عنوان فرایندی حیاتی در چرخه های بیوژئوشیمیایی مطرح است که طی آن عناصرغذایی لاشبرگ آزاد و وارد خاک می گردد. تجزیه و تخریب لیگنین به عنوان یکی از عوامل محدودکننده نرخ تجزیه لاشبرگ در مرحله آخر توصیف می شود. غلظت منگنز در تجزیه و تخریب لیگنین نقش کلیدی بازی می کند به طوری که غلظت آن برای فعالیت آنزیم پراکسیدازمنگنز، تنها آنزیم تخریب کننده لیگنین، لازم و ضروری است. این پژوهش به منظور بررسی عوامل تنظیم کننده نرخ تجزیه در مراحل آخر فرایند تجزیه با بکارگیری لاشبرگ های راش، توسکا، افراپلت و سوزن های نوئل با استفاده از روش کیسه لاشبرگ به مدت 400 روز در منطقه لاجیم انجام گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که نرخ های تجزیه لاشبرگ ها با غلظت-های اولیه نیتروژن و منگنز همبستگی مثبت معنی دار (به ترتیب 05/0 و 01/0 >P) و با غلظت لیگنین و نسبت های C:N و Lignin:N همبستگی منفی معنی دار در سطح احتمال 95 درصد دارد. همچنین نتایج نشان داد که همبستگی بین میزان ماده آلی از دست رفته لاشبرگ ها با مقادیر آزادسازی نیتروژن، منگنز و لیگنین معنی دار است و این همبستگی تنها در مورد آزادسازی منگنز منفی بود.
