غلام حسین رحیمی

دیابت نوع2 از اختلال در گلوکز ناشتا یا اختلال در تحمل گلوکز نشات گرفته است که به صورت پیش دیابت شناخته می شود. پیش دیابت گریبان گیر بسیاری در کشورهای توسعه یافته و غیر توسعه یافته شده است و اقدامات در افراد پیش دیابت به صورت موثری در کاهش آمار افراد دیابتی موثر خواهد بود. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی بر سازوکار ذخایر گلیکوژن در عضله دوقلو موش های پیش دیابتی است. بر این اساس تعداد 15 سر موش نر نژاد C57BL/6 به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: موش های تغذیه شده با رژیم غذایی طبیعی (ND ، 5 عدد) و رژیم غذایی پرچرب (HFD، تعداد 10 عدد). موش ها به مدت 12 هفته تغذیه شدند. پس از تشخیص القای پیش دیابت توسط آزمون های تشخیصی در گروه HFD، این گروه به دو زیرگروه تقسیم شدند: موش های پیش دیابت شده (PD) و موش های پیش دیابت شده به همراه تمرین استقامتی (PD-Ex) که به صورت دویدن بر تردمیل 5 روز در هفته و 45 دقیقه در هر روز و با سرعت فزاینده از 15 الی 23 متر بر دقیقه انجام شد. نتایج کاهش معناداری (p<0.0001) در سطح گلوکز خون و مقاومت انسولینی را در گروه PD-Ex نسبت به PD نشان داد. همچنین تکنیک PAS، کاهش قابل مشاهده و کمی در سطح (p<0.001) از ذخایر گلیکوژن عضله ی دوقلو در موش های گروه HFD نسبت به گروه ND نشان داد. درحالیکه تمرین استقامتی باعث افزایش تجمع گلیکوژن در این عضله شد. سطح نسبی بیان ژن های دخیل در ذخایر گیلکوژن عضله، که از طریق تکنیک Real-Time PCR انجام گرفت، کاهش معناداری (05/0>p) را در ژن های PI3K AKT ,GYS1 و ژن LRRC8A و درخصوص GSK3، افزایش معناداری (05/0>p) بین گروه ND در مقایسه با گروه HFD نشان داد. این امر، نشان دهنده اختلال مسیر پیام رسانی ذخایر گلیکوژن در گروه HFD می باشد. اما تمرین استقامتی (PD-Ex) منجر به بهبود قابل ملاحظه ای از سطح بیان ژن های PI3K, AKT, GYS1 و LRRC8A شد. به طور کلی به نظر می رسد انجام تمرین استقامتی، تأثیرات منفی شرایط پیش دیابتی ایجاد شده بر مسیر پیام رسانی سنتز گلیکوژن در بافت عضله موش های پیش دیابتی را بهبود می بخشد.