پژوهش حاضر به منظور بررسی میزان پذیرش فنّاوری در میان اعضای هیئت علمی دانشگاه در جریان آموزش مجازی انجام پذیرفت. این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی، و از نظر روش گرد آوری داده ها یک پیمایش بود. جامعۀ آماری پژوهش را اعضای هیئت علمی دانشگاه اراک شامل 288 عضو، در سال تحصیلی 1403_1402 تشکیل دادند، که به منظور تعیین حجم نمونه 165 نفر از آن ها، با توجه به جدول مورگان، به روش نمونه گیری تصادفی ساده، انتخاب شدند. با توجه به نقص برخی پرسشنامه ها نهایتاً داده های مربوط به 156 شرکت کننده تجزیه و تحلیل شدند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ پذیرش فنّاوری ونکتاش و بالا (2008) بود. پس از گرد آوری پرسشنامه های تکمیل شده، تحلیل نتایج سطح مطلوب و بسیار مطلوب پذیرش فناوری در تمامی مقیاس هادر میان اعضای هیأت علمی دانشگاه اراک آشکار ساخت. همچنین، میان زنان و مردان، سنین مختلف، و گروه-های مختلف تحصیلی، تفاوت معناداری جز در مقیاس های ارتباط شغلی و کنترل اضطراب رایانه ای بدست نیامد. با استفاده از آزمون تعقیبی توکی آشکار شد در مقیاس ارتباط شغلی میانگین های گروه کشاورزی و دام پزشکی بطور معناداری از گروه علوم انسانی بالاتر است. همچنین، در مقیاس کنترل اضطراب رایانه ای میانگین های گروه علوم پایه بطور معناداری از گروه هنر و معماری بالاتر بود. با توجه به یافته ها، تدارک زمینه ها و دوره های آموزشی با موضوع مهارت های فناوری اطلاعات و ارتباطات عمومی و تخصصی، برای اعضای هیأت علمی، می تواند در بهبود وضعیت این دو مقیاس در گروه های ضعیف تر اثرگذار باشد.
