انگور یکی از مهمترین محصولات باغی است که در نقاط مختلف ایران کشت می شود و به صورت های تازه خوری، تولید کشمش و فرآوری شده به مصرف می رسد. استفاده از ارقام و ژنوتیپ ها با کیفیت بالای تازه خوری و قدرت انبارمانی بالا مثل رقم "شصت عروس" و "شاهرودی" روشهای زراعی مناسب مثل تغذیه کافی قبل از برداشت، محلول پاشی با کلرید کلسیم، آبیاری مناسب، روش های صحیح و استفاده از وسایل مناسب جهت برداشت، استفاده از شیوه های مختلف پیش تیمار سرد کردن اولیه، شامل خنک کردن در انبار، خنک کردن با هوای فشرده، خنک کردن بوسیله آب، خنک کردن با یخ، خنک کردن در خلاء، و خنک کردن با تبخیر، انتقال سریع و کاربرد برخی از مواد تنظیم کننده رشد گیاهی مثل متیل سیکلو پروپان (1-MCP)، آمینو اتوکسی ونیل گلیسین (AVG)، آمینو اکسی استیک اسید (AOA)، رایزوبایوتوکسین(Rhizobiotoxin)، کلرید کبالت (Cocl2)، تیوسولفات نقره (AgSo4)، نانو ذرات نقره، پوششش های پلاستیکی آغشته به نانو ذارات مثل اکسید تیتانیوم (TiO2)، نگهداری در سردخانه های پیشرفته کنترل اتمسفر، استفاده از سردخانه های تعدیل یافته، بسته بندی با پوشش های تغییر یافته از جمله روش ها و تیمارهایی می باشند که تاثیر آنها بر روی میزان انبار مانی و کیفیت انگور های تازه خوری قابل بررسی است. در این تحقیق اهمیت به کارگیری تعدادی از این روشها و تیمارها بر کیفیت و انبار مانی انگور های تازه خوری مورد مطاله و مقایسه قرار گرفت.
