فرایند زغال گیری و سوختن چوب یکی از علل افزایش غلظت کربن در اتمسفر است. این فعالیت با قطع درختان در منطقۀ زغال گیری به کاهش تراکم درختان می انجامد که در نتیجه قابلیت رویشگاه در ترسیب کربن دچار تغییراتی می شود. با توجه به اهمیت موضوع و وجود مشکلات و معضلات ناشی از افزایش کربن اتمسفری، نقش خاک و زیست تودۀ جنگلی در ترسیب کربن حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثر عملیات زغال گیری بر مقدار ترسیب کربن، چهار کوره در منطقۀ بسطام شهرستان الشتر انتخاب و پنج قطعه نمونه به ابعاد 10×10 متر به فواصل 20، 40، 60، 80 و 100 متر در چهار جهت اصلی هر کوره پیاده شد. در منطقۀ شاهد (خارج از منطقۀ زغال گیری) و قطعه نمونه ها زیست تودۀ روزمینی و زیرزمینی درختان، ترسیب کربن درختی، پوشش علفی و خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین مقدار ترسیب کربن خاک به ترتیب در عمق 0 تا 15 سانتی متری خاک توده شاهد (021/2762 تن در هکتار) و فاصلۀ 60 متری (601/1663 تن در هکتار) از کوره بود. همچنین بیشترین مقدار ترسیب کربن درختان در منطقۀ شاهد (515/3 تن در هکتار) و کمترین آن نیز مربوط به فاصلۀ 20 متری از کوره بود (116/2 تن در هکتار). نتایج مربوط به ترسیب کربن پوشش علفی و لاشریزه ها نیز نشان داد که بین فواصل مختلف و منطقۀ شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت. به طور کلی نتایج این تحقیق حاکی از آن است که با افزایش فاصله از کورۀ زغال گیری، ترسیب کربن خاک و درختی افزایش می یابد بنابراین باید فرایند زغال گیری در غرب کشور کنترل و مدیریت شود.
