توسعه زیرساخت های سبز شهری یکی از فنونی است که امروزه برای کنترل رواناب شهری و کاهش اثرات شهرنشینی بر چرخه هیدرولوژی طبیعی در دهه-های اخیر معرفی شده است. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از روش های تصمیم گیری چند معیاره، انواع و ترکیب های مناسب زیرساخت های سبز شهری برای کنترل رواناب در شهر تهران را شناسایی کند و پیشنهاد دهد. چهارچوب کلی این تحقیق دارای چهار گام اساسی است. نخست معیارها و زیرمعیارهای تاثیرگذار انتخاب شدند. در گام دوم، پنل خبرگان متشکل از 9 خبره با گرایش های تخصصی متفاوت و مرتبط با موضوع جهت بررسی موضوع تحقیق از زوایای مختلف شکل گرفت که حاصل آن دستیابی به وزن تاثیر معیارها و زیرمعیارها بود. جهت جلوگیری از سوگیری تحت تاثیر ذهنیت خبرگان، نتایج مورد حساسیت سنجی قرار گرفت. در مرحله سوم توان شکل های مختلف زیرساخت های سبز نسبت به معیارهای انتخابی با استفاده از مرور مطالعات پیشین تعیین گردید و زیرساخت های مطالعه شده مورد اولویت دهی قرار گرفتند. در نهایت سناریوهای مختلف ترکیب انواع زیرساخت های سبز بررسی و اولویت دهی شدند. نتایج نشان داد کف سازی نفوذپذیر مناسب ترین شکل زیرساخت سبز برای شهر تهران می باشد در حالی که جوی سبز نامناسب ترین است. در این پژوهش، به ترتیب ترانشه نفوذ، باغچه باران، مخزن جمع آوری آب باران، برکه نگه داشت، برکه نگه داشت زیستی، و بام سبز در رتبه بندی دوم تا هفتم قرار گرفتند. همچنین جهت اطمینان از نتایج به دست آمده تحلیل حساسیت صورت گرفت. در مقوله ترکیب زیرساخت های سبز، ده ترکیب مهم برای شهر تهران مشتمل بر انتقال-نگه داشت، انتقال-ذخیره، انتقال- آبیاری، نگه داشت- انتقال، نگه داشت – جذب، جذب – انتقال، نگه داشت- ذخیره، نگه داشت – آبیاری، و جذب- آبیاری وجود دارد. در نهایت هر کدام از ترکیب سه سناریوی ترکیب زیرساخت های سبز پیشنهاد شد.
