تغییرات اقلیمی، تغییر درازمدت در الگوهای جهانی و منطقه ای آب و هوا است که عمدتا با افزایش سطح گازهای گلخانه ای ناشی از مصرف سوخت های فسیلی توسط فعالیت های انسان، به ویژه از اوایل قرن بیستم، همراه بوده است که در نتیجه آن، احتمال افزایش رویدادهای شدید اقلیمی و تاثیرات مخرب آن بر روی اقتصاد، اجتماع و اکولوژی شهری وجود دارد. سهم ایران در ایجاد این معضل جهانی کم نیست. ایران با تولید بیش از 600 میلیون تن در سال گاز گلخانه ای، رتبه هفتم را در تولید گازهای گلخانه ای در جهان دارد که هم ردیف کشورهای صنعتی بسیار پیشرفته اما با بازدهی بسیار کمتر از آنها است. از عوامل مهم این امر تولید قابل توجه نفت و گاز، افزایش جمعیت، اثرات جانبی توسعه شهرها، سوءمدیریت منابع طبیعی و سیاست های توسعه ناپایدار است که موجب شده ایران در قبال تغییرات اقلیمی به یکی از آسیب پذیرترین مناطق جهان تبدیل شود. از آنجا که شهر مشهد در منطقه خشک و نیمه خشک ایران قرار گرفته است، تغییرات اقلیمی می تواند آثار مخرب شدیدتری در تمام ابعاد ایجاد نماید. بنابراین در این پژوهش ابتدا با بررسی مطالعات صورت گرفته، به تبیین تغییرات اقلیمی احتمالی و همچنین افت سطح آب زیرزمینی بعنوان مهم ترین عامل در تاب آوری اکولوژیکی فضاهای سبز شهر مشهد در شرایط تغییر اقلیم پرداخته شد. سپس با روش توصیفی مبتنی بر مطالعات اسنادی و ادبیات نظری مربوط به تاب آوری شهری و نظر نخبگان دانشگاهی از طریق ارائه پرسشنامه، معیارها و زیرمعیارها (شاخص ها ) عمومی موثر بر تاب آوری شهر مشهد در برابر تغییرات اقلیمی، شناسایی شدند. در ادامه برای تقلیل تعداد شاخص ها به مهم ترین شاخص های موثر بر تاب آوری اقلیمی شهر مشهد از بین 33 شاخص عمومی شناسایی شده، از روش دلفی- فازی استفاده شد. نتایج نشان داد که 13 شاخص از بین 33 شاخص، تاثیرگذارترین عوامل بر تاب آوری اقلیمی شهر مشهد هستند. سپس برای شناسایی پیشران های کلیدی از بین مجموعه ی تاثیرگذارترین شاخص ها (که با روش دلفی از مرحله قبل به دست آمده است) و تحلیل آن ها جهت ارتقاء تاب آوری اقلیمی شهر مشهد در شرایط تغییر اقلیم در آینده، از روش تحلیل ساختاری و ماتریس اثرات متقاطع، استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیرهایِ" سرمایه گذاری در تعمیر و تعویض وسایل حمل و نقل عمومی، برنامه مدیریت بحران، رشد اقتصادی، انرژی پاک، اجرای قوانین
