چکیده: هدف اصلی این تحقیق شناسایی شاخص‌های پایداری محیط زیستی و سپس ارائه یک مدل از ارتباطات بین این شاخص‌ها در محیط‌های دانشگاهی است. ابتدا مرور جامع از متون علمی مرتبط با پایداری محیط زیستی در دانشگاه‌ها انجام شد. سپس، با استفاده از روش دلفی فازی، نظرات خبرگان در زمینه منابع طبیعی و محیط زیست جمع‌آوری گردید تا معیارهای مؤثر در ایجاد پایداری شناسایی شوند. پرسشنامه‌ای طراحی شد که در آن خبرگان به ارزیابی تأثیر هر شاخص بر پایداری محیط زیست پرداختند. پس از تحلیل داده‌ها، مدلسازی ساختاری-تفسیری برای تعیین روابط بین شاخص‌ها بکار گرفته شد. نتایج نشان داد که مجموعا 13 شاخص به عنوان مبنا در خلق پایداری محیطی در محدوده مطالعاتی دارای اثر می‌باشند. شاخص‌های مشارکت دانشجویان و کارمندان، حمایت از طرح‌های تحقیقاتی، و سیاست‌گذاری محیط زیستی، در سطح اول مدل ساختاری-تفسیری قرار دارند. سطح دوم مدل نیز به شاخص‌های استفاده از گیاهان بومی، استفاده از مصالح پایدار، کاهش مصرف انرژی ساختمان‌ها، و کاهش میزان تولید زباله اختصاص دارد. بر مبنای نتایج این تحقیق، سطح سوم و چهارم نقش مقابله با مخاطرات احتمالی چه در بحث انرژی و یا بلایای طبیعی را دارند، به طوری که در این سطوح مولفه‌های صرفه جویی در مصرف آب و آمادگی در مواجه با بلایای طبیعی معرفی شده است و در سطح سوم نیز صرفه جویی در مصرف انرژی ارائه شده است. در سطح پنجم مولفه‌های استفاده مجدد از پسماند و منابع انرژی تجدید پذیر قرار دارد و سطح آخر مدل نیز کنترل و نظارت جای دارد.
