هدف: این پژوهش با هدف بررسی مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجانمدار بر سلامت (مؤلفه خودکارآمدی ناباروری) زوجین نابارور در شهر اهواز در چارچوب یک طرح آزمایش تکموردی با طرح خط پایه چندگانه انجام گرفته است. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش را تمام زوجین نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری اهواز در سال 1398 به تعداد 498 خانواده تشکیل دادند که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند، 6 زوج انتخاب و در دو گروه (3 زوج تحت زوج درمانی رفتاری تلفیقی و 3 زوج تحت زوج درمانی هیجانمدار) به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند. آزمودنی ها پرسشنامه خودکارآمدی ناباروری (کوسینیو، 2006) را تکمیل کردند. زوجین نابارور در گروه آزمایش تحت مداخله زوج درمانی رفتاری تلفیقی جاکوبسن و کریستینسن (1998) در 12 جلسه 120 دقیقه ای در 5 هفته و زوج درمانی هیجانمدار گرینبرگر و جانسون (1988) در 10 جلسه 90 دقیقه ای در 4 هفته قرار گرفتند. سپس، اثربخشی درمان ها با استفاده از مشاهده و تکرار پرسشنامه های خودکارآمدی ناباروری انجام گرفت. داده های پژوهش با روش تحلیل نمودار، شاخص تغییر پایا (RCI) و معناداری با استفاده از فرمول درصد بهبودی انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجانمدار باعث افزایش سلامت (مؤلفه خودکارآمدی ناباروری) زوجین نابارور شده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، چنین نتیجه گیری می شود که هر دو رویکرد زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجانمدار منجر به بهبود سلامت (مؤلفه خودکارآمدی ناباروری) در زوجین نابارور شده اند، اگرچه نمی توان تفاوتی در میزان اثرات آن ها یافت کرد.
