پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان راه حل محور بر پایستگی و اهمالکاری تحصیلی دانشآموزان با عملکرد تحصیلی پایین انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پس آزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری دو ماه بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر بروجرد در سال تحصیلی 1403-1402 بودند که از بین آنها 30 دانشآموز با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش در طول دو ماه تحت مداخله درمان راه حل محور قرار گرفت. جهت جمعآوری دادهها از پرسشنامه پایستگی تحصیلی (ABQ؛ دهقانیزاده و حسین چاری، 1391) و مقیاس سنجش اهمالکاری- نسخه دانش آموزان (PASS؛ سولومون و راثبلوم، 1984) استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر انجام شد. یافته‌ها نشان داد که نمره پایستگی تحصیلی در گروه مداخله از پیشآزمون تا پیگیری بهطور معنادار افزایش یافته است (05/0>P)، اما در مقابل نمره اهمالکاری تحصیلی از پیشآزمون تا پیگیری بهطور معنادار کاهش یافته است (05/0>P). در واقع میتوان نتیجه گرفت که درمان راه حل محور منجر به افزایش پایستگی و کاهش اهمالکاری تحصیلی در دانشآموزان دختر شده است.
