زمینه و هدف: رفتارهای خود آسیب رسان یکی از مشکلات عمده کارکنان ارتش می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش اختلالات روانپزشکی، متغیرهای خانوادگی و شغلی در رفتارهای خودآسیب رسان کارکنان ارتش جمهوری اسلامی ایران در شهر شیراز انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی-همبستگی است که بر روی کارکنان ارتش ساکن شهر شیراز، ایران در سال 1395 انجام شد. نوع نمونه گیری نمونه گیری در دسترس بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه رفتار خودکشی-نسخه تجدید نظر شده، پرسشنامه خودآسیب زنی، پرسشنامه افسردگی Beck (ویراست دوم)، آزمون بالینی چند محوری Milon–3، ابزار سنجش خانواده، پرسشنامه فرسودگی شغلی Maslach، پرسشنامۀ رضایت شغلی Brayfield و Rothe و پرسشنامۀ استرس شغلی جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-18 و تحلیل مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون فرضیات بین 215 کارکنان ارتش انجام شد. میانگین سنی نمونه مورد مطالعه 07/31 با انحراف استاندارد 71/4 بود. یافته ها نشان دادند که مدل اندازه گیری برازش مناسبی ندارد، بنابراین اصلاحاتی در مدل اندازه گیری به عمل آمد. در بخش ساختاری نیز با توجه به شاخصهای برازش و اصلاح، برخی مسیرها حذف (اختلالات شخصیت و اختلات اضطرابی) شدند تا مطابق شاخصهای برازش، مدل از برازش متناسبی برخوردار شود. علاوه بر این یافتهها نشان دادند افسردگی (79/0=β p<0.001, ,74/7t=)، عوامل شغلی (79/0=β p<0.001, ,52/5t=) و کارکردهای خانوادگی (67/0=β p<0.001, ,92/2t=) تاثیر مستقیم معناداری در آسیب رسانی به خود دارند. همچنین شغل (62/0=β p<0.001, ,09/8t=) و کارکرد خانواده (69/0=β p<0.001, ,21/4t=) تاثیر مستقیم معناداری بر افسردگی دارد. در نهایت یافته ها نشان دادند که شغل از مسیر افسردگی (49/0=β) و کارکرد خانواده (46/0=β) اثر غیرمستقیمی بر خودآسیب رسانی تاثیر دارد. نتیجه گیری: متغیرهای افسردگی، فرسودگی شغلی و کارکرد خانوادگی از عوامل تاثیرگذار بر رفتار خودآسیب رسان کارکنان ارتش هستند.
