خصیصه فرهنگی انقلاب اسلامی و ظهور اقتضائات و استلزامهای ناشی از ماهیت ایدئولوژیک نظام جمهوری اسلامی ضرورت توجه ریشه ای تر به مساله تعلیم و تربیت اسلامی را ایجاب می نماید از این رو ضرورت پرداختن به تربیت توحیدی به عنوان غایت تربیت اسلامی جهت پاسخ گویی مناسب به نیازهای نو ظهور جامعه اسلامی و استقرار نگرش توحیدی در لایه های عمیق تر سیستم های فرهنگی و اجتماعی، امری اجتناب ناپذیر است. غفلت از فقر موجود در حوزه تئوریهای بنیادی تعلیم و تربیت اسلامی و کمبودهای اساسی در زمینه نظریه پردازی، الگوسازی و تشکیل ساختارهای تربیتی متناظر باعث تقلیل مفهومی تربیت اسلامی به ارائه مفاهیم کلی در خصوص محتوای تئوریک دین در بعد نظری و یا دعوت به انجام صرف مناسک، آیین ها و عبادات در بعد عملی می گردد بی آنکه به تشکیل هویت جامع توحیدی در متربی منجر شود. استقرار نگرش جامع توحیدی در متربی و تنظیم جهت گیری او به سوی خدا همواره یکی از مهمترین دغدغه های پیام آوران الهی و مربیان تربیت دینی بوده و هست: وَإِلَـٰهُکمْ إِلَـٰهٌ وَاحِدٌ لَّا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَـٰنُ الرَّحِیمُ ﴿بقره:163﴾ ؛ و خدای شما، خداوند یگانه ای است، که غیر از او معبودی نیست! اوست بخشنده و مهربان ! .رهایی از حیطه کثرت های وهمی و در آمدن به وادی وحدت و یگانی و سیراب شدن در آبشخور زلال توحید هدف نهایی تربیت توحیدی و صیرورت انسان به سوی خداست تا در یک سیر و توالی منطقی با ایجاد وحدت و هماهنگی میان ابعاد مختلف هستی انسان، به حاکمیت مطلق خدا بر سرزمین وجود او منتهی گردد. هر چند پرسش درباره خدا و یگانگی او از منظرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفته و فلاسفه و اندیشمندان با استفاده از گزاره های استدلالی و آموزه های عقلانی و دستاوردهای علمی در پی درک و فهم این مهم بوده اند و عارفان و سالکان نیز، طریق تسلیم قلب و تهذیب نفس را برای وصول برگزیده اند اما بی تردید پیمایش در طریق متعالی توحید و راه یابی به مراتب والای آن جز با استعانت از آیات وحیانی قرآن کریم و آموزه های راستین ائمه اطهار (ع) میسور و مقدور نمی باشد. این پژوهش در پی آن است تا با کنکاش و بررسی آموزه های متعالی قرآن کریم و ائمه اطهار (ع) که مفسرین برحق قرآن و مربیان راستین انسان هستند به استخراج و ارائه الگوی تربیت توحیدی در ادوار سه گانه سیادت، تأدیب و آغاز جوانی مبادرت نماید
