از جمله مباحثی که امروزه در حوزه های متفاوت هستی شناسی، انسان شناسی و روش های تربیتی پیوسته مطرح می گردد، مقوله زیبایی شناسی است که در سال های اخیر، محور بسیاری از پژوهش های فلسفی - تربیتی است.از آنجا که این میل اصیل، از اساسی ترین نیازها و دغدغه های انسان بوده است، به نظر می رسد که پرداختن و کنکاش درباره آن می تواند راه گشای بسیاری از مقوله های مهم فکری بشر باشد. استاد شهیدمرتضی مطهری(ره)شرط انسان شدن انسان و دست یابی به خصلت های انسانی را تقویت احساس زیبایی می داند و علّامـه جعفری تربیت زیبایی شناسی را، بهترین راه و کوتاه ترین مسیر برای ارتباط نزدیک با خداوند معرفی می کند و حیات معقول را در پشت درهای زیبایی، قابل حصول می داند. متأسفانه این اصل اصیل تربیتی با وجود تأکید فراوان آموزه های اسلامی، مورد غفلت وکم توجّهی قرار گرفته است، به گونه ای که می توان از آن به عنوان حلقه مفقوده تعلیم وتربیت اسلامی نام برد. با توجّه به اهمیّت وافر این مسئله در تربیت انسان متعادل، در این مقاله تلاش شد تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی نگرش زیبایی شناسی را در اسلام و دلالت های تربیتی آن را با نگاهی به رهنمودهای ره گشایانه امام خمینی(ره) مورد بررسی قرار دهیم.امام خمینی(ره) تمام کمالات و زیبایی ها را از پرتو جمال جمیل خداوند می داند و بر این مبنا، انسان را به فطرت خداجوی خویش دعوت می نماید. توجّه به نگرش زیبایی شناسانه برای رسیدن به اهداف نهایی تعلیم و تربیت، امری لازم و ضروری می باشد.
