مهمترین مداخله انسانی در چرخه هیدرولوژیک حوضه ها، تغییرات کاربری اراضی است. عدم رعایت قابلیت توسعه زمین در انتخاب کاربریها و حتی مدیریت غیراصولی کاربریها، باعث افزایش حجم رواناب و فراوانی وقوع سیلاب میشود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی آثار تغییر کاربری اراضی حوضه آبریز زیارت در دوره زمانی 21 ساله و در فاصله زمانی 1373- 1394بر عمق و حجم رواناب است که به این منظور از مدلL-THIA بهره گیری شده است. L-THIAمدلی برای ارزیابی آثار بلندمدت حاصل از تغییر کاربری زمین بر منابع آبی است که با استفاده از داده های اقلیمی بلندمدت، نقشه کاربری اراضی و نقشه خاک قابل اجرا هست. در این راستا از تصاویر ماهواره ای لندست، سنجنده هایTM1994 و OLI2015 و تکنیکهای دورسنجی نظیر طبقه بندی نظارتی و تفاضل تصاویر برای شناسایی و پایش تغییرات استفاده شده است. نتایج طبقه بندی حاکی از پنج کلاس کاربری شامل جنگل، مناطق مسکونی، زمین کشاورزی، مرتع و مناطق آبی میباشد. نتایج بررسی تغییرات کاربری اراضی بیانگر سیر صعودی سطح )1/ 6(، جنگلی )% 2 / 37 ( و سیر نزولی مساحت اراضی مرتعی )% 35 / 96 ( و اراضی کشاورزی )% 8 / مناطق مسکونی )% 3 و مناطق آبی میباشد. نتایج مدلسازی نشان میدهد که در طی 21 سال، علیرغم روند کاهشی میزان بارندگی در 14/ منطقه و ثابت بودن ویژگیهای هیدرولوژیکی در طول زمان، عمق رواناب تولیدی در حوضه به طور متوسط 2میلیمتر بر اثر تغییرات در کاربری زمین افزایش داشته است که سهم مناطق مسکونی و زمینهای کشاورزی در افزایش حجم رواناب به ترتیب 37/26 و 27/91 درصد بوده است. این مدل با ارائه نقشه توزیع مکانی رواناب، امکان شناسایی مناطق حادثه خیز، پهنه بندی سیل و همچنین مدیریت سیل را فراهم میسازد.
