ژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای خوشبینی در رابطه ی بین تابآوری در بیماران خاص صورت گرفت. روش پژوهش همبستگی و از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران خاص مراجعه کننده به مراکز درمانی و بیمارستانهای تهران بود. تعداد 315نفر بیمار مبتلا به بیماری خاص از بین بیماران مراجعه کننده به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های جهتگیری زندگی (کارور و همکاران، )1994و تاب آوری (کانر و دیویدسون، )2003استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری انجام شد. یافته ها پژوهش نشان داد که خوشبینی رابطه ی آماری مثبت معناداری با تاب آوری بیماران خاص داشت ( .)p<0/01بر اساس نتایج میتوان نتیجه گرفت که خوشبینی در رابطه ی با تابآوری بیماران خاص مؤثر است
