در این رساله با استفاده از مبانی سه گانه هستی شناسی،جهان شناسی و انسان شناسی دو متفکر بزرگ جهان اسلام علامه طباطبایی و امام خمینی ره در رابطه با حیات اخروی و حشر انسان در قیامت کبری پرداخته شد. اما باید گفت که معاد شناسی فلسفی از دیدگاه فلاسفه مذکور شناخت سیر تکاملی و صعودی انسان و ارتقای نفس از پایین ترین مرتبه نفس تا اوج کمال و تشبه به مبادی عقلیه است نه این که نفس انسان بعد از انتقال به آخرت، دوباره به جسم عنصری و دنیا برگردد تا بدین وسیله حشر صورت بگیرد بلکه معاد از دیدگاه فلسفه را می توان شروع قوس صعود مراحل بازگشت انسان به سوی مبدا نخستین و حق تعالی دانست. بر این اساس فیلسوف مجبور نیست که در بیان کیفیت حشر، مبانی فلسفی و وحیانی را به چالش بکشد؛ بلکه بر اساس مبانی عقلانی، معرفت های نقلی را باتفسیری معقول و موجه مستدل سازد. با توجه به پیچیدگی کیفیت تبیین چگونگی حشر انسان و اطمینان از نتایج سلبی و ایجابی آن، در این پژوهش با استمداد از مضامین و محتوای آموزه های دینی درباره ابعاد فلسفی که به مصداق مشت نمونه خروار است بهره ای از نظریات ابن سینا و نظام عقلانی او و نظام آمیخته بر اشراق و عرفان، عقل و قرآن ملا صدرا ودیدگاه تاویلی غزالی نکاتی را ارایه کرده ایم
