همگام با جهانی شدن، موضوع محیطزیست نیز به عنوان یک مسأله جهانی مطرح شده است زیرا کره زمین به منزله میراثی مشترک است که در آن نه تنها انسانها، بلکه همه زیستمندان حق حیات و بهرهمندی از مواهب خدادادی را دارا هستند. ماهیت مسایل محیطزیستی به گونهای است که مرزبندیهای قراردادی سیاسی به هیچ عنوان در مورد آنها صادق نیست زیرا اجزای متشکله محیطزیست از چنان پیوستگی، پویایی و تحرکی برخوردارند که امکان کشیدن مرزهایی برای آنها هرگز میسر نیست. در خلال سالهای گذشته و به موازات شتاب فزاینده مخاطرات جهانی محیطزیست، تفاهمنامههای محیطزیستی متعددی در سطح جهان منعقد شده است و بر اساس این تفاهمنامهها بسیاری از کشورهای جهان متعهد شدهاند تا در چارچوب این تعهدات در سیاستها و برنامههای خود بازنگری و سیاستها و برنامههای خود را در راستای کاهش پیامدهای سوء ناشی از فعالیتهای انسانی و ارتقای کیفیت محیطزیست هدایت کنند. جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک عضو جامعه جهانی، تعداد زیادی از این تفاهمنامههای بینالمللی را به امضا رسانده و نقش فعالی را در این تفاهمنامهها ایفا کرده است. در این مطالعه به بررسی اقدامات و عملکرد جمهوری اسلامی ایران در مورد کنوانسیونهای رامسر، تغییرات آب و هوا، کنوانسیون تهران و کنوانسیون کویت پرداخته میشود.
