جغرافیای انسانی ، جغرافیای اجتماعی و جغرافیای فرهنگی سه رویکرد اساسی هستند که به بررسی روابط انسان و گروه های انساانی باا محیط می پردازند. در مطالعات و به خصوص برنامه ریزی های اجتماعی و فرهنگی در جواما مختلا ، پارداخت باه چنای رویکردهاایی اساسی است و بسیاری از کشورها در برنامه ریزهای فرهنگی و برنامه های توسعه خود، از مطالعات مربوط به آن بهره می برناد . در فرایناد توسعه درازمدت، بهره برداری بهینه از تمامی مناب سرزمی ، پیوستگی های متقابل بی مناطق و جوام ساک در آن ها را عماق خواهاد بخشید. حفظ و تقویت ساختارهای فرهنگی هر منطقه از یکسو و تلاش در بسط و گساترش فرهنا ملای در پهناه سارزمی باه طاور هم زمان و بدون تبعیض، درمجموع به تقویت ساختار فرهنگی هویت می انجامد و زمینه مطمئنی بارای پایاداری فرهنگای و هاویتی در فرایند جهانی شدن به وجود خواهد آورد. درصورتی که اطلاعات و تحلیل های آن مبتنی بار مطالعاات و تحقیقاات علمای ازیا ک طار و شناخت فرهن بومی و محلی از سویی دیگر بوده و برنامه ریزی ها نیز بر طبق آن تحقیقات، تجارب و فرا تحلیل هاا ی برخاساته از آن هاا باشد. در ای راه می بایست جوام منطقه ای با انواع ویژگی های فرهنگای و اجتمااعی، جغرافیاایی و تااریخی، ناژادی و قاومی، زباانی و گویشی، دینی و مذهبی و غیره بررسی و هرگونه برنامه ریزی و ساماندهی با توجاه باه آن هاا صاورت گیارد . بایاد باه دنباا فضاساازی حساب شده ای گشت که بدون پاره پاره شدن کشور، اقوام و ادیان مختل بتوانند از رضاایت نسابی در کشاور برخاوردار باوده و خاود را بخشی از هویت ایران زمی بدانند و به خواست های تجزیه طلبانه به عنوان تنها راه حل متوسل نشوند .
