مقدمه: هم خونی دانشگاهی به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر بهره وری پژوهشی اعضای هیئت علمی مطرح است. با توجه به اینکه تأثیرات هم خونی دانشگاهی بر میزان بهره وری پژوهشی در هر سیستم آموزش عالی ممکن است متفاوت باشد؛ بنابراین، در این پژوهش ما تلاش کردیم از طریق بررسی بهره وری پژوهشی اعضای هم خون و غیر هم خون با مرتبه استادیاری در سه دانشگاه برتر ایرانی در رتبه بندی شانگهای 2019، این مسئله را مورد تجزیه وتحلیل قرار دهیم. روش: برای نیل به این مقصود از شاخص های خروجی انتشارات، اثرگذاری پژوهشی، سرمایه های پژوهشی و همکاری پژوهشی برای بهره وری پژوهشی در سه حوزه رشته ای علوم انسانی و اجتماعی، فنی مهندسی و علوم پزشکی استفاده شد یافته ها: یافته های اصلی این پژوهش نشان داد دوسوم اعضا هیئت علمی در دانشگاه های موردبررسی هم خون بوده اند و نسبت اعضای هم خون در حوزه علوم پزشکی به طور فزاینده ای بیشتر بوده است. اعضای هم خون 26 درصد بیشتر از اعضای غیر هم خون خروجی انتشاراتی داشته اند که این شکاف در حوزه های مختلف شدت متفاوتی داشته است. شاخص های اثرگذاری پژوهش نشان داد استنادات و اچ اندیکس انتشارات اعضای هم خون، به ترتیب، 24.4 درصد و 5.1 درصد بیشتر از اعضای غیر هم خون بوده است. اعضای غیر هم خون در جذب سرمایه های پژوهشی نسبت به اعضای هم خون موفق تر عمل کرده بودند که در آن، سهم جذب سرمایه-های پژوهشی آژانس های داخلی و سرمایه های پژوهشی دانشگاهی بیشتر بوده است. اعضای هم خون با 40.26 درصد گرایش بیشتری به همکاری درون سازمانی و اعضای غیر هم خون با 13.54 درصد گرایش بیشتری به همکاری بین المللی داشته اند. نتیجه گیری: درمجموع، نتایج این پژوهش به درک ما پیرامون پیامدهای هم خونی دانشگاهی بر میزان بهره-وری پژوهشی اعضا هیئت علمی ایرانی کمک می کند و نشان می دهد که هم خونی دانشگاهی در حوزه های رشته ای مختلف دارای عملکرد متفاوتی است.
