مهم‌ترین اهداف مدیریت راه، شامل استفاده از رویکرد‌‌‌‌های سازمان‌یافته برای تصمیمگیری در چهارچوبی مناسب و مشخص، ارزیابی وضعیت راهها و تعیین بودجه و منابع مورد نیاز، انتخاب استاندارد‌‌‌‌های مناسب برای نگهداری راه و طراحی فعالیت‌‌‌‌های مرتبط، تخصیص بهینه منابع و امکانات، بازنگری مداوم سیاست‌ها، استاندارد‌‌‌‌‌‌ها و نحوۀ تأثیر فعالیت‌‌‌‌‌‌ها است. تشخیص به‌موقع وضعیت نامطلوب روسازی به‌عنوان مسأله مهمی در حوزۀ مدیریت روسازی مطرح است. درگذشته مدل‌‌‌‌‌های متفاوتی برای ارزیابی آن در نظر گرفته شده است. از مهم‌ترین شاخص‌هایی که در این زمینه وجود دارد می‌توان به PCI، IRI و PSR اشاره کرد. این شاخص‌‌‌‌‌‌ها کیفیت روسازی را با یک عدد که بیانگر وضعیت کلی روسازی است، نمایش می‌دهند. شاخصهای مذکور تنها خرابی روسازی را نشان می‌دهند و شاخصی که همۀ عوامل مانند حجم ترافیک و طرح کاربری را برای تعمیر و نگهداری راه منظور نماید وجود ندارد. این در حالی است که باوجود بودجه محدود در کشور، اولویتبندی برای تخصیص بودجه به تعمیر و نگهداری راهها موضوع بسیار مهمی به شمار می‌رود. به همین منظور در این تحقیق از روشهای AHP برای ارائه ی مدلی باهدف بررسی اثر هم‌زمان PCI به‌عنوان یکی از شاخصهای ارزیابی خرابی روسازی، حجم ترافیک راه، ارزش کاربری راه و اهمیت اجتماعی راه برای اولویتبندی تعمیر و نگهداری راه استفاده شده است و شش قطعه از راههای شریانی شهر ملایر با این روش‌ها به‌منظور اولویتبندی تعمیر و نگهداری روسازی‌های آسفالتی انتخاب شده‌اند. نتایج تحلیل حساسیت نشان می‌دهد که اگرچه در بعضی از مسیر‌‌‌‌‌‌ها، راه وضعیت نامناسب و PCI پایین‌تری داشت؛ اما برای تعمیر و نگهداری در اولویت قرار نگرفت. این موضوع بیانگر این است که اتکاکردن به یک معیار نمی‌تواند تحلیل درستی از وضعیت راههای موجود ارائه نماید.
