مهندسین در گذشته با مدیریت روسازی آشنا نبودند و فقط به نگهداری روسازی‌‌ها توجه می‌کردند. روسازی‌‌هایی که نیاز به تعمیر و نگهداری دارند، قبل از رسیدن به وضعیت بحرانی باید برای ترمیم و نگهداری انتخاب شوند و این عملیات نیازمند تجربه‌ی مهندسین بر اساس وضعیت مدیریت روسازی می‌باشد.اولویت بندی تعمیر و نگهداری راه ها، یکی از ضروری ترین اقدامات برای تخصیص اعتبار به پروژه های بهسازی راه و روسازی می باشد. استفاده همزمان عوامل مختلف در مدلهای مرسوم اولویت بندی پروژه ها، امری ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق با استفاده از عواملی مانند شاخص خرابی ها (PCI)، ترافیک و سطح سرویس، کاربری های اطراف، نرخ تصادف و ماشین آلات، اولویت بندی تعمیر و نگهداری چند خیابان مهم شهر همدان، با استفاده از روش ANP صورت گرفته است. نتایج تحلیل حساسیت نشان داد که محور2(خیابان مهدیه) با وزن 39/0 و محور1 (خیابان صدف) با وزن 27/0 کمترین اولویت بندی را دارد. این موضوع بیانگر این است که اتکاکردن به یک معیار نمی‌تواند تحلیل درستی از وضعیت راههای موجود ارائه نماید.
