یستم انتقال دهنده، محصول یا وسیله ای است که ترکیبات زیست فعال را به بدن وارد میکند، همچنین کارآیی محصول را به وسیله ی رهایش در بافت هدف با سرعت مناسب بهبود میدهد. سیستمهای نانوحامل مواد زیستی عموما بر پایه ی کربوهیدراتها، پروتئین یا لیپیدها ایجاد میشوند. نانوحاملهای لیپیدی به دلیل توان مناسبی که در افزایش قدرت انحلال پذیری و زیست دسترسی ترکیبات لیپید دوست و کم محلول در آب دارند، حاملهای مهمی در سیستمهای زیستی محسوب میشوند. انواع مختلفی از سیستمهای انتقال نانوذرات براساس لیپیدها مانند: نانوامولسیونها، نانولیپوزومها، نانوذرات لیپیدی جامد، ریزلولههای لیپیدی ، نانوکره های لیپیدی و حاملهای لیپیدی نانوساختار وجود دارند. پرکاربردترین سیستمهای انتقال نانوذرات با حامل لیپیدی شامل : نانوذرات لیپیدی جامد (SLN)، حاملهای لیپیدی نانوساختار (NLC) و نانولیپوزومها میباشند. نانولیپوزومها دارای دو فاز آبی و لیپیدی هستند، از این رو میتوانند برای کپسولاسیون مواد محلول در آب، محلول در لیپید و دوگانه دوست مورد استفاده قرار گیرند. SLN در مقایسه با نانوامولسیونها و لیپوزومها مزایای مختلفی همچون: کارآیی کپسولاسیون بالا، امکان تولید و استریلیزاسیون در مقیاس وسیع دارند. NLC نسبت به SLN مزایایی از جمله : زیست تخریب پذیری ، رهایش کند و عدم نیاز به حال های آلی به هنگام تولید دارند. بنابراین سیستم انتقال مناسب بر اساس ویژگیهایی نظیر: انحلال پذیری ، حفظ پایداری ترکیبات، ایمن بودن و کارآیی انکپسولاسیون، متناسب با هدف انتخاب میشود.
