بکارﮔﻴﺮی روش ﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ در ﺣﻞ ﻣﻌﺎدﻻت ﺟﻮی و در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻫﺎی اﻗﻠﻴﻤﻲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺑﺎزه زﻣﺎﻧﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ مدّت آن ﻫﺎ، ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎر ارزﻧﺪه ای در ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻫﺎی ﻛﻼن منابع آب اﻳﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. به دﻟﻴﻞ ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﺟﺪی این روش های در ﻗﺪرت ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻣﻜﺎﻧﻲ، ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ آب و ﻫﻮای واﻗﻌﻲ در ﻣﻘﻴﺎس اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ و ریزﻣﻘﻴﺎس ﻧﻤﻲ ﺑﺎشند. ﻟﺬا ﺟﻬﺖ به ﻛﺎرﮔﻴﺮی ﺧﺮوﺟﻲ ﻣﺪل ﻫﺎی اﻗﻠﻴﻤﻲ بزرگ مقیاس و دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺗﻔﻜﻴﻚ مکانی محدود، روش رﻳﺰﻣﻘﻴﺎس ﻧﻤﺎیی آماری ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮفت. در اﻳﻦ پژوهش با انتخاب 28 اﻳﺴﺘﮕﺎه سینوپتیک در سطح کشور، ﻛﻪ دارای آﻣﺎر اﻗﻠﻴﻤﻲ 41 ساله (2001-1961) و 45 ساله (2005-1961) میلادی می باشند، خروجی های مدل اﻗﻠﻴﻤﻲ HadCM3، ﺗﺤﺖ ﺳﻨﺎرﻳﻮی اﻗﻠﻴﻤﻲ A2 و B2 و مدل CanESM2، تحت سناریوهای rcp26، rcp45 و rcp85، و بکارگیری ﻣﺪل SDSM ﻛﻪ ﻗﺎدر به تبدیل ﺧﺮوﺟﻲ مدل ﻫﺎی ﮔﺮدش ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺟﻮ، ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎس اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ می باشد، رﻳﺰﻣﻘﻴﺎس ﮔﺮدید. در ضمن ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﻫﺎی آﻣﺎری و ترسیمی، داده ﻫﺎی رﻳﺰﻣﻘﻴﺎس ﺷﺪه و داده ﻫﺎی ﭘﺎﻳﻪ را ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار داده و سپس واﺳﻨﺠﻲ ﮔﺮدیدند. ﻧﺘﺎﻳﺞ بیانگر آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﻘﺎدﻳﺮ رﻳﺰﻣﻘﻴﺎس ﺷﺪه ﺑﺎرش، و ﻣﻘﺎدﻳﺮ واﻗﻌﻲ آن ﺗﻔﺎوت معنی-داری ﺑﺎ ﺧﻄﺎی ﺑﺤﺮاﻧﻲ 05/0 وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻟﺬا به ﻛﺎرﮔﻴﺮی داده ﻫﺎی رﻳﺰﻣﻘﻴﺎس ﺷﺪه ی حاصل از مدل های بزرگ مقیاس، ﺟﻬﺖ ﺑﻬﻴﻨﻪ ﺳﺎزی داده ﻫﺎی ادوار آتی، در ﻣﻘﻴﺎس اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ به ﺻﻮرت ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﻴﺮد.
