در سال های اخیر، توسعه روش های نوین در کشاورزی و باغبانی از جمله کشت بافت های گیاهی پیشرفت های زیادی را در زمینه های مختلف موجب شده است. روش های کلاسیک و متداول ازدیاد و اصلاح نباتات نسبتاً کنـد بوده و در مواردی با موانع اساسی مواجه می باشند، لـذا به کـارگیری روش های نوین به عنوان مکمل روش-های مرسوم بسیار نویدبخش بوده است. به طور کلی، اصطلاح «کشت بافت گیاهی» به کشت درون شیشه ای بخش های مختلف گیاه (تک سلول، بافت و اندام) در شرایط عاری از آلودگی گفته می شود. فنون کشت بافت گیاهی به عنوان ابزاری قوی برای تکثیر رویشی محصولات باغبانی که دارای اهمیت اقتصادی فراوان هستند و نیز محصولاتی که استعداد استفاده تجاری در آینده را دارند، به کار می روند. سیستم های کشت بافت گیاهی همچنین به عنوان سیستم های مدل برای تحقیقات مختلف فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی، ژنتیکی و تنوع مورفولوژیکی گیاهان مورد استفاده قرار می گیرند. امروزه در سطح جهانی، کاربرد فنون کشت بافت، سلول و اندام های گیاهی در آزمایشگاه های پژوهشی رواج فراوانی یافته و دستاوردهای حاصل از آن ها در برخی شاخه ها بسیار قابل توجه بوده است. این روش ها تاکنون در گستره وسیعی از فعالیت ها شامل: گزینش واریته های بهینه حاصل از تفرق صفات در نسل های گیاهان، ایجاد کلون در سطح سلول و افزایش سریع ژنوتیپ ها، تولید بافت (و گیاه) هاپلوئید از طریق کشت بساک و گرده، افزایش تنوع ژنتیکی به واسطه ایجاد جهش و کلون های بدنی (غیرجنسی)، تولید کالوس و انواع کشت های سلول به منظور بررسی اثرات مواد غذایی، ویتامین ها، هورمون ها و تنظیم کننده های رشد گیاهی بر رشد و تمایزیابی سلولی و بالاخره تولید گیاهان تراریخت از طریق انتقال ژن خاص (مثل ژن مقاومت به یک بیماری) به گیاهان به کار برده شده و در پاره ای از آن ها نتایج ارزنده ای در بر داشته-اند. در آینده، کشت بافت همچنان به عنوان ابزاری در پژوهش های پایه و کاربردی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و این فنون برای تولید تجارتی محصولات مختلف به کار خواهند رفت.
