اخیرا، مطالعات علمی نشان می دهد که حضور میکروپلاستیک ها در اکوسیستم های آبی به طور فزاینده ای رو به افزایش است. واژه میکروپلاستیک اولین بار در سال 2004 در توصیف قطعات پلاستیک با اندازه تقریبی 50 میکرون که در ستون آب و خط ساحلی یافت شده بودند، استفاده گردید. در حال حاضر این واژه، عموماً برای توصیف ذرات ریز پلاستیک یافت شده در سراسر اقیانوسها با اندازه ای کوچکتر از 5 میلی متر تا 1 میکرومتر استفاده می شود. شواهد اخیر نشان می دهد پلاستیک ها آلاینده های شیمیایی را به طور مستقیم از آب دریا جذب می کنند. میکروپلاستیک ها به دلیل کوچک بودن اندازه آنها، قابلیت زیادی در جذب و نگهداری سایر آلاینده های شیمیایی دارند. به منظورآگاهی و شناخت تاثیرات مضر میکروپلاستیک ها در ابعاد گسترده اکوسیستم های دریایی، شناخت ویژگی های فیزیکی و شیمیایی این آلاینده ها از اهمیت بالایی برخوردار است. انتخاب یک روش شناسایی مناسب برای ارزیابی آلودگی میکروپلاستیک ها بسیار مهم است. در این مقاله به مقایسه دو روش 1) استریومیکروسکوپیک و 2) تبدیل فوریه طیف نمایی مادون قرمز(FT-IR ) جهت تعیین اندازه ذرات میکروپلاستیک به منظور ارزیابی خطر اکولوژیکی این آلاینده ها پرداخته می شود.
