ذرات معلق به عنوان شاخص کلیدی آلودگی هوا به شمار می روند. منشا این ذرات منابع طبیعی و فعالیت های انسانی بوده که بسته به اندازه و اجزای آنها، قادرند مسافت های طولانی در هوا معلق مانده و انتقال یابند. اندازه ذرات معلق ارتباط مستقیمی با پتانسل ایجاد مشکلات بهداشتی دارد. ذرات کوچک شامل "مواد درشت قابل استنشاق" با قطر بین 5/2 تا 10 میکرومتر و "ذرات ریز" شامل ذرات با قطر کمتر از 5/2 میکرون می باشد. با کاهش در اندازه ذرات، توانایی نفوذ آنها به قسمت های پایینی دستگاه تنفسی افزایش می یابد. ترکیب شیمیایی ذرات معلق می تواند شامل نیترات ها، سولفات ها، کربن عنصری و آلی، ترکیبات بیولوژیکی، آلی و فلزات باشد. نتایج مطالعات نشان داد، با وجود احتمال آسیب پذیری بیشتر گروه های حساس شامل افراد مسن، بیماران دیابتی، و افراد مبتلا به بیماری های عروق کورنری درصورت مواجهه با این ذرات، سایر افراد جامعه نیز در معرض مشکلاتی همچون مرگ زودرس، حملات قلبی غیرطبیعی، ضربان قلب نامنظم، آسم، کاهش عملکرد ریه، سوزش مجاری تنفسی، سرفه و یا تنفس دشوار قرار دارند. با این وجود تاکنون امکان تعیین سطح ایمن مواجهه با ذرات معلق وجود نداشته و وجود این ذرات حتی در مقادیر کم، اثرات آسیب رسانی بر سلامتی انسان خواهند داشت. در این راستا به منظور حفاظت از بهداشت عمومی، استانداردهای کیفیت هوا در بسیاری از کشورها تنظیم و نظارت بر اجرای آنها به عنوان جز مهمی از مدیریت ریسک ملی و سیاست های محیط زیستی جهت کاهش خطرات سلامتی ضروری به نظر می آید.
