روش های ساخت و ساز امروزی بر خلاف نمونه های بوم-محور پیش از خود تعامل کمتری با زمینهی طبیعی خود برقرار میسازند ، این در حالی است که در معماری سنتی ایران زمین ، راه حلها و شیوه هایی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان با استفاده و جهت دادن به المان های جغرافیایی و طبیعی محل پیشبینی شدهاست . در اغلب روستاهای این سرزمین نیز همگونی و هماهنگی بافت روستاها با ساختار طبیعت و همچنین ارتباط تنگاتنگ آن با بنا مورد توجه ویژه ای قرار میگرفته است، همچنین سعی شده تا ساخت بنا کم ترین تاثیر مخرب را بر زمینه ی طبیعی زیستی خود داشته باشد - . روستای ورکانه واقع در حومه شهرستان همدان به عنوان نمونه ای پر بار و غنی به نحوی شگفت آور با طبیعت پیرامون خود در آمیخته است . در مطالعهی حاضر توجه به معماری این روستا و رویکرد اقلیمی که تاکنون از جنبه های مهم پاسخگویی و ماندگاری این بافت بوده ، مورد تاکید قرارگرفته است . ضمن آشنایی با اقلیم روستای ورکانه ، به بررسی تکنیک ها و روشهای بوممحور ساخت این بافت کهن پرداخته می شود . در این مقاله سعی گردیده است ابتدا با نگاهی تاریخی تحلیلی و با روش کتابخانهای به برداشتهای گوناگون از مفهوم - زمینهگرایی پرداخته شود و ضمن بررسی مشخصات اصلی هر کدام با تاکید بیشتر بر تکنیک های ساخت بومی با نگاهی به تدابیر تکنیکی که در ساخت این روستا به کار رفته روستایی که به طور همزمان و ارگانیک با هنر عامه ی مردم به مرور زمان بنا شده ، برای دستیابی به ارایه ی مدلی نو و بوم محور در جهت تبیین معماری معاصر ایران تلاشی صورت گیرد.
