گروه آرمانگرای آرکیگرم در میانه ی دهه ی 60 میلادی که زمان تحولات و جنبش های بزرگ علمی و تکنولوژیک محسوب می شد، با انتشار مجله ای به همان نام، پا به عرصه ی وجود نهادند و با انتشار طرح واره هایی که گویی از دل یک فیلم علمی-تخیلی بیرون آمده باشد، رویاهای بلندپروازانه ای برای معماری رقم زدند. رویاهایی که عملا بر روی کاغذ ماند و هرگز نمونه ی کاملی از ایده های آن ها ساخته نشدند و تنها به منبع الهامی برای آیندگان مبدل شدند. آرکیگرم برای خلق طرح واره های نامتعارف خود، به استفاده از مواد و مصالحی روی آورد که پیش از آن در معماری بی سابقه بودند. در شهر پلاگ-این ایده ی اصلی ساخت، برگرفته از بازی «مکانو» و «لگو» است و در جایی دیگر خانه را به مثابه خودرویی طرح می نماید که اجزای آن می توانند مانند بدنه ی خودرو ساخته و مونتاژ شوند. استفاده از سازه های بادی، پوسته های ژئودزیک و سیلیکونی و حتی استفاده از نایلون، پلاستیک و حتی شاخه های درختان، برای خلق معماری که مناسب نیازهای انسان عصر تکنولوژی باشد، تنها بخشی از رویکردهای نامتعارف آرکیگرم در عرصه ی استفاده از مواد و مصالح ساختمانی است. این مقاله مروری است بر این رویکردها در بکارگیری مواد و مصالحی که پیش ازین هرگز در عرصه ی معماری کاربردی نداشته اند و در این راه از مطالعات کتابخانه ای و بررسی آثار منتشر شده پیرامون آرکیگرم بهره می برد.
