جراحی زیبایی به عنوان یکی از اقسام جراحی پلاستیک در پی گسترش دانش جراحی ترمیمی که در ابتدا اغلب به جهت ترمیم اعضای آسیب دیده یا نامتعارف بکار می رفت، به دنبال تغییر در سبک زندگی و ارزشهای اجتماعی، مورد توجه بسیاری از جوامع قرار گرفت. پیچیدگی های تبیین مسؤولیت پزشک در جراحی زیبایی به علت تفکر غیر درمانی و غیر ضروری بودن باعث شد که نظرات مختلفی در مورد چگونگی مسؤولیت پزشک در این جراحی ها ارائه شود؛ در این رابطه باید اذعان داشت که ریشه اغلب موارد مسئولیت پزشکان ناشی از رعایت نکردن شرایط معافیت از مسؤولیت می باشد که در قانون مجازات اسلامی ذکر شده. در جراحی زیبایی وفق بند ج ماده 158 و ماده 495 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و نیز ماده 616(تعزیرات) مصوب 1375، پزشک برای معافیت از مسؤولیت، باید ابتدا ضرورت انجام جراحی را با توجه به خطراتی که در آن وجود دارد احراز نماید، سپس رضایت آگاهانه و آزادانه از بیمار اخذ نموده و خود از تخصص کامل در گرایش مربوطه برخوردار باشد و با توجه به غیر ضروری بودن جراحی زیبایی و عدم تصور هیچ گونه فوریت در آن، از امکانات و ابزار حداکثری در انجام این اعمال، استفاده نماید. همچنین کارکرد برائت در جراحی زیبایی نمی تواند جابجایی بار اثبات باشد و در صورت صدمه کافی است که سببیت جراح در حادثه مشخص شود. در این فرض جراح زیبایی باید از عهده اثبات تمامی تکالیف خود اعم از رعایت تناسب میان سود و خطر در جراحی و اطلاع رسانی و رعایت حداکثری موازین فنی و علمی و نظامات دولتی برآید.
