تحریک و فعال سازی پاسخ های دفاعی گیاهان یک ابزار امیدوارکننده برای کنترل آفات و بیماری های گیاهی است. در چند سال گذشته، چندین ترکیب برای محافظت از گیاهان در برابر بیمارگر های گیاهی مورد بررسی قرار گرفته اند. کاربرد این ترکیبات منجر به مقاومت (یا تحمل) در برابر آلودگی بعدی توسط یک بیمارگر می شود. از نظر مولکولی، دفاع القایی گیاه شامل تعداد زیادی تغییرات فیزیکی و بیوشیمیایی مانند رسوب کالوز یا ترکیبات فنلی، فعال شدن مسیرهای سالیسیلیک اسید و/یا جاسمونیک اسید و سنتز آنزیم های مرتبط با دفاع است. باوجود تعداد زیادی از پژوهشهای انجام شده برای تعیین مبنای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی مقاومت القایی، تنها تعداد کمی از ترکیبات فعال کننده مقاومت به عنوان یک جایگزین واقعی برای روش های کنترل کلاسیک مورد مطالعه قرار گرفته است. استفاده از مقاومت القایی در برنامه های مدیریت بیماری های گیاهی، به تنهایی یا در ترکیب با روش ای کلاسیک، می تواند روشی مطمئن برای کاهش خسارت بیماری های گیاهی باشد. در این مطالعه، وضعیت فعلی کاربرد ترکیبات طبیعی و مصنوعی در ایجاد مقاومت القایی را در مدیریت بیماری های گیاهی مورد بررسی قرار می دهیم.
