بیکربنات موجود در آب آبیاری یک عامل محدودکننده رشد ریشه و جذب عناصر غذایی است که منجر به ایجاد کلروز آهن در تاک می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثر بیکربنات آب آبیاری بر شاخص های مورفو-فیزیولوژیکی و غلظت عناصر ریشه 2 رقم انگور به صورت فاکتوریل (2×2) در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا شد. فاکتور اول شامل 2 رقم انگور (ریش بابا و پرلت) و فاکتور دوم شامل دو سطح بیکربنات (0 و 10 میلی مولار بیکربنات سدیم) بود. بر اساس نتایج اختلاف معنی داری بین شاخص های مورفومتری ریشه، محتوای اب نسبی، نشت الکترولیت ها و غلظت عناصر غذایی ریشه در هر دو رقم انگور تحت شرایط بیکربنات 10 میلی مولار مشاهده شد. مقدار نشت الکترولیت ها به طرز چشم گیری در ریشه تاک های تحت رژیم بی کربنات سدیم 10 میلی-مولار افزایش یافت. بیشترین و کمترین این شاخص به ترتیب در ارقام ریش بابا و پرلت مشاهده شد. همچنین، کاربرد بی کربنات-سدیم باعث کاهش شاخص های مورفومتری ریشه تاک ها شد. بیش ترین کاهش طول ریشه، وزن خشک و حجم ریشه مربوط به رقم پرلت بود. کاربرد بیکربنات سدیم محتوای عناصر ماکرو و میکرو را در ریشه تاک های تحت تیمار به میزان چشمگیری به ویژه در رقم ریش بابا کاهش داد. تیمار بیکربنات منجر به کاهش محتوای آب نسبی ریشه در هر دو رقم شد. بیش ترین و کم ترین محتوای آب نسبی ریشه به ترتیب در ارقام پرلت و ریش بابا مشاهده شد. در کل بیکربنات سدیم با تاثیر بر رشد و ساختار ریشه منجر به کاهش جذب آب و املاح معدنی در تاک ها شد.
