خشک کردن یکی از روش های کارآمد برای حفظ محصولات باغی به شمار می رود. در این آزمایش اثر سه روش خشک کردن (سایه خشک، آفتاب خشک و تیزابی) روی خصوصیات بیوفیزیکی و بیوشیمیایی کشمش حاصل از انگور بی دانه سفید از قبیل عملکرد کشمش تولیدی، سرعت تبدیل، ضریب تبدیل، وزن خشک، درصد رطوبت، وزن پوشال و همچنین ظرفیت آنتی اکسیدانی، درصد مهارکنندگی، فلاونوئید، فنول کل، پروتئین کل، قندهای محلول (فروکتوز، گلوکز، ساکارز) و اسیدهای آلی (اسید آسکوربیک، اسید مالیک، اسید تارتاریک) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در هر تیمار انجام شد. بر اساس نتایج اختلاف معنی داری بین خصوصیات کمی و کیفی هر سه روش خشک کردن مشاهده شد. بیشترین زمان خشک کردن (65 روز) مربوط به روش سایه خشک و کمترین (5 روز) مربوط به روش تیزابی بود. در صفات بیوشیمیایی بیشترین فنول کل، فلاونوئید و ظرفیت آنتی اکسیدانی (DPPH وFRAP ) و بالاترین درصد خشک شدن مربوط به روش تیزابی در مقایسه با دیگر روش ها بود. همچنین در روش تیزابی غلظت قندهای محلول شامل ساکارز، فروکتوز و گلوکز و اسیدهای آلی مثل اسید تارتاریک و اسیدمالیک در مقایسه با دیگر روش ها مشاهده شد. بر این اساس روش تیزابی به دلیل تبدیل انگور به کشمش در بازه زمانی کمتر میزان اکسید شدن ترکیبات فنولی و فلاونوئیدها در مقایسه با روش آفتاب و سایه خشک کمتر بوده و علاوه بر ارزش تغذیه ای بالاتر دارای ظرفیت آنتی اکسیدانی بالاتری بود
