در مطالعه حاضر میزان تحمل به شوری قلمه‌های ریشه‌دار 10 رقم انگور شامل خلیلی، رشه، بیدانه‌سفید، یاقوتی، سیاه قره-باغ، کاردینال، ترکمن 4، پرلت، فلیم‌سیدلس و تامسون‌سیدلس با استفاده از شاخص‌های مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی در شرایط گلخانه مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از اینکه قلمه‌های ریشه‌دار ارقام انگور به مرحله پانزده برگی رسیدند تیمارهای شوری کلریدسدیم در دو سطح صفر و100 میلی‌مولار از طریق آب آبیاری دو بار در هفته به گلدان‌ها داده شد. بر اساس نتایج با افزایش سطح شوری، میزان نشت‌یونی برگ‌ها در همه ارقام انگور افزایش و محتوای نسبی آب کاهش یافت. بیشترین مقدار نشت‌یونی و پراکسیداسیون لیپیدهای غشا در رقم بیدانه‌سفید و کمترین مقدار در ارقام رشه و فلیم‌سیدلس مشاهده شد. در شوری 100 میلی-مولار کلریدسدیم، بیشترین محتوای نسبی آب برگ مربوط به انگور رقم رشه و کمترین مقدار مربوط به رقم بیدانه‌سفید بود. تحت تنش شوری مقدار رنگیزهای فتوسنتزی کاهش یافت. پایداری کلروفیل در ارقام رشه و فلیم‌سیدلس بیش از دیگر ارقام بود. مقدار تجمع اسمولیت‌های سازگاری شامل پرولین و کربوهیدرات‌های محلول و نیز فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی کاتالاز، گایاکول-پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز در ارقام رشه و فلیم‌سیدلس بیشتر از دیگر ارقام بود. بر اساس شاخص‌های اندازه‌گیری شده، ارقام به سه گروه متحمّل (رشه، فلیم‌سیدلس و یاقوتی)، نیمه متحمّل (ترکمن 4، خلیلی، سیاه قره باغ، کاردینال) و کم تحمّل (بیدانه‌سفید، پرلت و تامسون‌سیدلس) دسته‌بندی شدند.
