هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان شیوع افکار خودکشی در دانشجویان در دورۀ کووید- با تأکید بر نقش دلبستگی به خدا، بهزیستی معنوی و تاب آوری روان شناختی انجام شد. روش: روش پژوهش، توصیفی- همبستگی بود. از میان دانشجویان دانشگاه ملایر و دانشگاه پیام نور سمنان، 311 دانشجو از طریق نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. برای گردآوری داده ها از مقیاسهای افکار خودکشی بک، فرم کوتاه پرسشنامۀ دلبستگی به خداوند، مقیاس بهزیستی معنوی و مقیاس کوتاه تاب آوری استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیّری با روش گام به گام استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که 51/13 درصد دانشجویان در دورۀ کووید-19 دارای افکار خودکشی و 96/0 درصد آمادگی برای خودکشی داشتند. دانشجویان مجرد میانگین افکار خودکشی بیشتری نسبت به دانشجویان متأهل داشتند. میانگین افکار خودکشی در دانشجویان سال دوم و سال چهارم بیشتر از سال اول و سال سوم بود. بین دلبستگی به خدا، بهزیستی معنوی و تاب آوری روان شناختی با افکار خودکشی رابطۀ منفی وجود داشت؛ بر اساس نتایج رگرسیون چندمتغیّری به روش گام به گام تاب آوری روان شناختی، دلبستگی به خدا و بهزیستی معنوی به ترتیب در پیش بینی افکار خودکشی دانشجویان در دورۀ کووید-19 نقش منفی معنادار داشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، توجه به دلبستگی به خدا، بهزیستی معنوی و تاب آوری روان شناختی و آموزشهای مبتنی بر این متغیّرها می تواند کاهش افکار خودکشی در دانشجویان را در دورۀ بیماری های همه گیر مانند کووید-19به دنبال داشته باشد.
