توصیه و ترویج سبک زندگی اسلامی ایرانی به عنوان جهادی همه جانبه و هوشمندانه برای مقابله با سبک زندگی غربی و آفات و زیان های بی-جبران اخلاقی، اقتصادی، دینی و سیاسی در بیانیه گام دوم مورد تأکید قرار گرفته است؛ یکی از مظاهر سبک زندگی، تجمل گرایی است. تجمل-گرایی به عنوان امری ذاتی و میلی فطری و به معنای میل و گرایش به زیبایی و نمایش آن، در قالب افعال اختیاری و در ابعاد مختلف زندگی بروز و ظهور می کند. این فعل اختیاری همچون سایر افعال اختیاری که از منظر اخلاق اسلامی به خوب و بد متصف می شود از افراط و تفریط که از آن به آسیب و تجمل گرایی مذموم یاد می شود مصون نیست. گرچه آسیب های تجمل گرایی بسیار است، اما در این مقاله با روش تحلیل محتوای کیفی و با تأکید بر سبک زندگی مدرن که مبتنی بر فردگرایی بوده و خود را در قالب مصرف تظاهری، تبرّج، شهره گی، انباشت ثروت و تن-آسایی نشان می دهد و با توجه به نوعی ابهام عرفی در ممدوح و مذموم بودن این سبک زندگی به عنوان آسیب، به کشف مقوله های تجمل گرایی و زیباشناختی ممدوح از منظر آموزه های اسلامی پرداخته می شود. مهم ترین قیود مستخرج از آیات و روایات عبارتند از حیات طیبه، رزق طیب و حلال، شأنیت، هم زیستی با محرومین، رعایت اضعف مأمومین، حسن نیت، اخلاص و زهد. مقوله های متخذ از مبانی اسلامی، در راستای طراحی سبک زندگی دینی از جنس معاش طیب را نشان می دهد.
